UMUDUNU KAYBETME

Gizli Notlar

(Merhaba :D Bu bölümü fazla uzun yazamadım malum hem ramazan oruçlardan dolayı hemde internetim yoktu :S Ama yinede yazdım birşeyler:D Okuyan herkese çok teşekkür ediyorum.Yine votelemeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen :D Herkesse Keyifli Okumalar... )

Bir hafta boyunca burada kalmak zor olacaktı fakat buradan kurtulmam için de gerekliydi.O yüzden mecburdum yani bu duruma.Koğuşa girdiğimde  bütün yüzler bir anda bana çevrilmişti ama hiçbiriyle konuşmamaya karar vermiştim bir kere…

Ta ki o  okuduğum kitabın arasında o küçük notları bulana kadar…

    Dediğim gibi kim olduğunu bilmediğim birisi ya da birileri kitabımın arasına küçük bir kağıtla bir not koymuş.Notta aynen şunlar yazıyordu:

“Deniz.Tüm öğrendiğin şeyleri buradaki herkesin bildiğini sanıyorsun fakat hiçbir şey bildiğin gibi değil herkese güvenme . Boş vaatlere kapılıp yanlış bir şey yapma. Biliyorum şu an senin için zor bir dönem fakat sen güçlü bir kızsın bunun da üstesinden gelirsin.Etrafındakileri iyi seç.Dikkatli ol!! Bu yazdıklarım lütfen aramızda kalsın hiç kimseye bahsetme.Sen şu anda bu kim diyorsun fakat bunu zamanı geldiğinde öğreneceksin.Sadece dediklerimi  yap ve bu kağıdı okuduktan sonra güvenli bir yere koy kimsenin bulamayacağı bir yere.”

    Bu yazanlara gerçekten şaşırmıştım.Aslında bana ne yapmam gerektiğini bile söylemiş bunu yazan kişi ama yinede çok garip hissediyordum.Tam 3 kez okuduktan sonra bu kağıdı defterimin arasına saklamayı düşündüm.İçten içe kimin yazdığını çok merak ediyordum fakat sabretmem gerekiyordu.Bunu da çok iyi biliyordum.

Kağıdı  defterimin arasına koyduktan sonra biri bana bakıyormu diye etrafı kolaçan ediyordum ama görünürde kimse yoktu.Anlaşılan sonunda şans bana gülmüştü.Fazla oyalanmadan tekrar yatağıma döndüm.

Birden annemin benim yanıma geldiğini görünce diğer tarafa döndüm.Yüzüne bakmak istemiyordum.Söyledikleri aklıma geldiğinde yine çok kötü oldum.İçimdeki ağlama isteğini bastırmaya çalışıyordum.İlk defa bunu başardım sanırım.

Annem birden konuşmaya başladı

“Kızım. Biliyorum senin için çok zor bir durum ama lütfen beni de anla ben gerçekten çok pişmanım.Bunu sana söyledim ve defalarca da söyleyebilirim.Bana düşman gibi davranma  lütfen.En azından bunu yap dedi”

Ve kalktı.Tam gidecekti ki arkasından bağırdım.

“Bundan sonra seni üzmem için bir sebep olmayacak çünkü en fazla 1 hafta sonra gidiyorum bir daha yüzümü görmeyeceksin . ANNE !!!” dedim.Sonunda ki ‘ANNE’ lafına çok baskı yapmış olmalıyım ki  gözünden akan bir damla yaşı engelleyemedi.

   Aslında o anda  söylediklerime çok pişman olmuştum bile.Ama bir yanım böyle derken bir yanımda onun yani annemin babamı öldürdüğünü hatırlıyorum…

   Bu çok kötü bir duygu tarif edilemez bir şey.Kimsenin yaşamadan anlayabileceğini de sanmıyorum zaten.Tabi herkesin başına gelecek bir durum da değil.Ama  hayat bu belli olmuyor işte.

Annem arkasına bile bakmadan  ağlayarak yanımdan uzaklaştı.Ben ise ağlamamak için kendimi zorluyordum.Ama ağlamayacaktım bunu başarabilirdim.

  Daha fazla dayanamadım ve uykunun kollarına kendimi teslim ettim.Sabah uyandığımda herkes uyuyordu.Benimde şu 1 haftanın geçmesini beklemekten başka bir çarem olmadığı için kitap okumaya karar verdim.Yerimden kalkıp kitabımı aldım.Zaten ordaki masanın üzerinde dururdu hep kitabım.Burdakilerin ziyaretçileri getirirdi onlar da bana verirlerdi okumam için.

  Şimdi düşündüm de burayı özleyeceğim galiba.Bu korkunç yerin nesini özleyeceğim diyordum ama acı gerçekler bazen ört pas etmek istediklerimi değiştirmiyor.

  Kitabımı alıp tekrar yatağıma oturdum ve tam kapağı açtığımda içinden yine o renkli not kağıdı düştü. Bir tek  farkla üzerinde yazanlar farklıydı.Yani Benim iyilik meleğim yine bana bir not yazmıştı.Açıp okuyacağım sırada bir ses duydum ve hemen kağıdı sakladım.

  Birisinin yanıma geldiğini sanmıştım fakat yanılmışım.;Kimsenin benimle ilgilendiği falan yokmuş.Herkesin kendine göre derdi var tabii.Fazla oyalanmadan tekrar kağıdı çıkarttım ve okumaya başladım.

 “Deniz.Bu sana son notum.Söyleyecek çok sözüm yok o yüzden sadece şunu bilmeni istiyorum annene bu kadar hırçın davranma emin ol o senin için en iyisi neyse onu yapmıştır.Onu daha fazla üzme.Gideceğim diyorsun sen kararını vermişsin ama.burada seni seven insanlar olduğunu sakın unutma.Emin ol bizde en az annen kadar senin iyiliğini isteriz.Kendine iyi bak.Dışarda çok dikkatli ol.”

  Tüm bunları okuduktan sonra gözümden akan bir damla yaşa engel olamadım.Bu not kağıdını da diğerinin yanına koyarak yemekhaneye doğru gitmeye başladım.

  Annemi bu sabah hiç görmemiştim.Merak ediyordum tabi ki de . 15 yıl boyunca yanından hiç ayrılmadım ve şimdi onun yanımda olmaması çok… bu çok kötü bir durumdu. Neyse ki  yemekhane de annemi yemek dağıtırken gördüm.Ona belli etmesemde yokluğuna nasıl alışacağım konusunu kendim bile bilmiyorum.

  Duyduklarımdan sonra bu kararı vermem  doğru bir seçim bence diye düşünürken gardiyan yanıma geldi ve Fikret Hanımın beni  yanına  çağırdığını söyledi.O anda annemle göz göze geldi ve ben hemen gözlerimi kaçırdım.Sonrası malum…