Bu hayatta bir balkon düşün seni beklediğim.Aralıklı,sarı sokak lambaları.Senin aydınlığına,benimse karanlığıma giden bir yol işte.Ne büyük cesaretti giderken kafamı kaldırıp bana bakman.Sonra sen giderdin yavaş yavaş,sessiz sessiz.Ben gidişini izlerdim arkandan.O yüzden akşamlar seni hatırlatır bana.Gülüşünü hatırlatır.Umursamazlığını hatırlatır.Üşüsemde çıkarım bu balkona hala.Sanki her an geçecekmişsin gibi heyecanlanırım.Sen gittin gideli ne çok bozuldu yollar biliyor musun? Şimdi olsa gidermezdin.Yani ayağın toz toprak olurdu.Bırakmazdım seni.Hem ne yürüyeceksin o yollarda boşu boşuna.Otuz basamak merdivenim var onun yerine.Hem daha anlamlı hem daha kısa.Şimdi diyeceksin bana,merdiven nerden çıktı.Korkma söylemem kimseye duvarlara çarpa çarpa öpüştüğümüzü.Bırak boşuna yorgunluk çıkartıyor desinler,sen çaktırma.Ha birde aklıma gelmişken, arka sokaktaki pastahanedeki çiçekler hep soldu sen gidince.Geçen gün uğradımda, çiçekler bile umudu kesmiş bizden konuşmuyorlardı.Boğazımda düğümlendi anlayacağın kelimeler.Neyse yolumu değiştirdim tabi hemen.Doğru eve gittim odamda aldım soluğu.Yaşadığım nostaljiden uzaklaşayım derken bil bakalım ne oldu bu sefer.Ah şu uğurlu bilekliğin elimi attığım kutuda geliverdi elime.Saçı başı dağılmış görmen lazım.Öptüm,renkleri geri gelsin diye.Yoksa yanlış anlama seni özlediğimden falan değil.Öyle işte.
Bir puzzlen parçasısın sen balkonda yarım bıraktığım.Bak aklıma ne geldi.Mantı yesek düzelir mi gerçekten? Yanındadır su içeriz bir bardaktan.Bırak paramız yok sansınlar.Göz göze gelmezsek kimse anlamaz.Anlasa ne farkeder gerçi.Ben firar etmişim o masadan,mantı yalancı şahidim şimdi. Ya işte ne diyorduk. Ellerin küçük,küçük ellerin.Nerden çıktı bu sefer ellerin bende anlamadım.Ah ellerim,küçük ellerim işte.Yine bir paragrafta denk getirdi seninkini benimkine.Söyleyecek bişey yok.Puzzlelar da yarım kalırmış işte..
