Minicik Can

Bölüm 2

Babamın teklifini kabul ettigime pişman olur muyum bilmiyorum...Ama o çocuğu bir tek ben yasaticaksam..Canımı bile verirdim..
Teklifini bu kadar cabuk kabul etmem onu cok sasirtti farkindayim..Ama ona olan sinirim hala geçmedi,geçmeyecek..
Odama hizli bi sekilde gectim ve kapimi kilitleyerek kendimi yatağa attım tavana bakarak agliyodum...Hayatım bir iki saat önce tek kelimeyle mahvoldu...
-Ben nerelere surukleniyorum Allahiiimmm!!
Bağırarak agliyodum.Eminim ki annemler suan takmiyolardi...
***
Sabah annemin müthiş sesiyle uyandım..Daha neler göreceğim acaba??
-Yeter!!Allahım yeter!!
Iyice kafayı yedim.Allah'tan annem kendi sesine beni duymamıştı...Kahvaltıya çağırıyordu beni..
Merdivenlerden aşağı inerken gördüğüm kişiyle bir an duraksadim..
Aman Allahimmm..Bu da kim boyle.
Annem''Ceylan bu Burak Bey.Hani anlatmıştım ya annecim.
Anneme portlek gözlerimle bakarak bir de kendime bakarak ne halde olduğumu yeni yeni fark ettim.Pijamalariiimmm!!Tabi bunu içimden soyledim..Allahtan içimden söyledim.
Karşımdaki Burak kişisi fark etmiş olacak ki..Alttan alttan bana bakıp siritmaya basladi..off şimdiden rezil oldum..Takmayarak yanına gittim..
Annem''Kizim hadi evlenmeye gidiyorsunuz..hazırlan da aşağı gel hadi..
Daha 1 hafta olmadı..Ne bu acele yaa
- Anne erken değil mi?
Ordan Burak atladı.
-Berk oğlum,hastalığı gittikçe kötüye gidiyor..o yüzden acele etmemiz gerekiyor
Demek çocuğunun adı Berk'ti..Hemen yukarıya doğru çıkıp bir yandan gözyaşlarımı silerek bavulumu hazırladım..Artık gitme vakti..Hoşçakal odam ve evim..Annemin seslenmesiyle gözyaşlarımı parmak uclarimla silerek hızlı bir şekilde odamdan çıktım..Evimin her köşesine bakarak inerken gözlerim Burak ile buluştu..
Burak"Hadi çıkalım Ceylan.."
Bu ne acele yaa..Hiç sesimi çıkartmadan dediğini yaptim..Anneme sarilirken omzuna yaslarimi akittim..
Annem"Arada uğra olur mu?Ozletme kendini
Bir yandan gözyaşlarımı siliyorum bir yandan da kafamı sallayarak cevap veriyordum.Son kez anneme bakarak Burak denen şahsi bekletmeden hemen asagi indim..Arabada beni bekliyordu..
Arabada sessizlik hakimdi.Sanırım sessizliği ben bozacagim.
-Berk kaç yaşında?
Onun yüzüne bakarak sorduğu soru karşısında çok düşünceli olduğunu fark etti.
Burak"8 yaşında okula hastalığı yüzünden gidemiyor..
Soyledigi şeye kafa sallayarak cevap vermiştim..Bir anda durdu ve
-Pişman misin?
Diye bir soru yöneltti.
Sorduğu soru karşısında afallayarak yuzune baktim.
"Neden pişman olayım.Burda küçücük bir çocuğun hayatı söz konusu..Canımı bile veririm emin ol"dedim gülümseyerek
Burak da aynı şekilde karşılık vererek
-Çok teşekkür ederim..Inan çok farklı şeylere başvurdum..Herkesi denedik ama olmadı..Tek caremiz buydu.o yüzden senden hayatını çaldığım için özür dilerim gerçekten.
Bu neydi şimdi..Aglatmayı mi düşünüyor bu adam beni
-Zaten çocuk dogunca bosanicaz...Yani ben bu şekilde bakiyorum hayata
Şaşkınlıkla yüzüme bakti
-Boşanmak mi?
Bosanmicak miydik..Iyi birine de benziyordu ama...Yakışıklı da..Ne diyorum yaa..Tövbe tobe kendine gel Ceylan..
Burak'in bana 32 dış sırıtarak baktığını görünce utanarak başımı yere egdim.Sanki kabahat islemisim gibi
-Çok yakisikliyim deme ona bakiyosun?
Ne dedi o ne dedi?Off kendini beğenmiş
-Asla...Aslında ne kadar iyi bir adam olduğunu düşünüyordum..Ama sanırım kendini begenmisin tekisin.
Sırıtarak parıldayan gözlerle bana bakmaya devam etti.Ve dibime kadar gelerek
-Gözlerin çok güzel,dedi.
Hayır kızarmış olamam.Zaten dibime kadar geldi.Kalbim sakin ol..
-Heyecanlaninca da çok tatlı oluyorsun...
Ohaa yuruyo yaa bu bana..Sonunda geldik..Acaba evlenmeye hazır miyim?
Votelerinizi bekliyorum..Çok acemiyim farkindayim...ama severek yazıyorum lütfen okuyun lütfen..