waternimf

Sem

Selena p.o.v

Als ik bij Bryan aankom kniel ik ook neer bij de persoon. Ik kijk hem aan. Het is een jongen van 16. Hij heeft zijn ogen open en kijkt zwakjes voor zich uit. Tot mijn schrik zit zijn shirt onder de bloed en hij heeft een wond op zijn hoofd. 'Selena kun jij water halen dan kunnen we zijn wond verschonen', vraagt Bryan. Ik sta snel op en kijk om me heen. 'Hoe moet ik het meenemen', vraag ik. 'Daar ligt een bakje', zegt David. Ik ren er snel heen en pak het op. Ik loop de tegenoverstede richting van waar het meisje lag, want ik had geen zin om haar weer tegentekomen.  Als ik bij het water aankom kijk ik over de zee uit. Ik wodt in eens heel bang. Bang om verder te gaan. Bang om het gene dat nog moet komen. Bang om te sterven. Bang om Katy dood te vinden. Ik zucht en beslis om terug te gaan. Als ik terug kom zit de jongen overeind en proberen David en Bryan zijn schirt  voorzichtig uit te trekken. Als ze dat eindelijk gelukt is schrik ik erg. Ik kan nog net voorkomen dat ik het water laat vallen. Zijn rug zit onder de wonden en bloed. Ik loop geschroken naar Bryan om hem het water te geven. Tot mijn tweede schrik zit zijn buik ook al onder de wonden en bloed. Vreselijk denk ik. Bryan scheurt een stuk stof van zijn mouw en doopt het in de water. Hij begint het bloed er voorzichtig ervan af te halen. Ik ga erbij zitten en kijk naar de jongen. Naar een tijdje vraag ik: 'Wat is je naam'. De jongen kijkt op. na een tijdje zegt hij zacht:' Sem'. 'Mijn naam is Selena', zeg ik, 'En hij heet David (wijzend naar David). En hij is Bryan(wijzend naar Bryan).' Het is weer een tijdje stil als Sem vraagt: 'Hebben jullie mieschien ook een meisje van 8 gezien'. Ik kijk verschrikt op. 'Hoe ziet ze eruit', storter ik. 'Ze heeft blond haar, blauwe ogen en de ze droeg voor het laast blauwe kleding. Het beeld van het dode meisje met blond haar en blauwe ogen en blauwe kleding flits voor mijn gezicht.

Lena p.o.v

Ik zit in het water en staar voor me uit. Ik zit weer te piekeren. Moet ik door gaan. Of moet ik stoppen.  Ik weet het echt niet meer. Ik wordt er gek van. Het begint langzaam donker te worden en de maan komt op. volle maan. Net als toen. De dag dat ik vermoord werdt. Ik denk er weer aan terug, wat ik langt niet meer had gedaan. Ales speelde weer voor mijn ogen af. Ik voelde me langzaam boos worden nu ik weer daar aan terug dacht moest ik ook aan andere dingen denken de vele vernederingen, de pijn alles. Ik gilde het kwaad uit. Ik twijfelde geen moment meer. Niks zou mij meer ervan af brengen. De rede waarom ik hier ben. Ik zal mijn wraak nemen en niets of iemand kan me stoppen. 

Sten p.o.v

Katy en Jessica blijven elkaar steeds boze blikken toewerpen, maar gelukkig zijn ze niet weer gaan vechten. En ik hoop dat het bij die boze blikken blijft. Ik staar naar het water. Vroeger kwam ik vaak naar de zee. Ik zocht altijd schelpen, ook toen ik ouder werd ging ik hier heen. Ik kon er altijd goed nadenken vooral als ik net ruzie had met mijn ouders. Ik zucht, wat wou ik het graag over doen. Het enigste wat ik me nog herinner is dat we altijd ruzie hadden. Om de domste dingen. Ik twijfel wat ik de laatste tijd steeds meer doe als ik ze ooit wel weer zou zien. 'Aaaaahhhhhh'. Ik kijk verschrikt op. Die gil... Ik herken hem uit duizenden. Ik had die gil de laatste tijd zo vaak gehoord. De waternimf is er weer. Ik voel katy tegen me aan kruipen en zie Lisa snel naar me toelopen. Zij kruipt ook tegen me aan. Ik kijk angstig om me heen, maar probeer me groot te houden voor Katy en Lisa. 'daar', fluistert Katy. En ze wijst trillend naar het water. En inderdaad. Daar stond ze. Ze keek boos. Ze had nog nooit zo boos gekeken. Er loopt een trilling over me rug. Ik duw Katy en Lisa steviger tegen me aan. Iedereen kijkt bang naar de waternimf. Dan is ze ineens  verdwenen. Iedereen kijkt paniekerig om zich heen, maar er was geen spoor te bekennen van de waternimf. We blijven nog een poosje om ons heen kijken, maar naar een tijdje stoppen de meeste ermee. Maar ik blijf wel kijken, want ik vertrouw het niet. Na 10 minuten wat wel een uur leek zie ik haar weer, maar dit keer in de bos. Ze kwam uit het niets. Ik schrik zo dat ik gil. De andere kijken paniekerig om zich heen. Dan krijgen de anderen haar ook in het oog. Iedereen kijkt een poos bang naar haar en ze staart terug. Nog steeds met die boze uitdrukking op haar gezicht. Het liefst was ik opgesprongen en Katy en Lisa meegesleurd weg van hier. Weg van haar. Maar dat was onmogelijk. Ik wist dat ze juist Katy en Lisa zou martelen en misschien ook wel doden. Dat had ze ook gedaan met Lisa toen we hier waren aangekomen. Ik voel me verdrietig worden en denk terug aan Tom. Hij had ons zo goed geholpen, met alles. En dan wordt hij.. Ik moet slikken en zie het beeld weer voor me. De ogen die Levenloos uitkeken. Ik ril en zet de gedachte snel van me af.  Ik zie de waternimf langzaam naar ons lopen. Dan hoor ik iemand gillen en wegrennen. Ik zie dat het Jessica is. Ik zie de waternimf en weet dat het heel dom  was van Jessica.