waternimf

Is het dan eindelijk voorbij??

Sorry dat ik heel lang niet meer geschreven heb. Maar ik had totaal geen insparatie en geen puf. Maar heb het nu veel in me hoofd van hoe het verder gaat ik moet het alleen nog schrijven dus ik denk dat ik weer meer ga schrijven. veel leesplezier.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sten p.o.v

Jessica valt uit het niets op de grond.  Iedereen kijkt gespannen naar Jessica. Ze blijft liggen en beweegt niet. Ik kijk met open mond. Is.. is ze al dood. Dat is nog nooit gebeurd, maar ineens begint Jessica keihard te gillen. Ze pakt haar hoofd vast en kronkelt van de pijn op de grond. Iedereen begint verbaast te fluisteren. Jessica gilt nog steeds. 'Stop'!!!!!!!!, gilt ze. Uit het niets stopt ze met gillen. Iedereen kijkt gespannen en bang toe. Bang voor wat er nog gaat gebeuren. Na een tijdje begint ze weer met gillen. Ik doe mijn ogen dicht, want ik kan het niet meer aan zien. Maar ik hoor het toch. En ik weet dat het geen zin heeft om mijn vingers in de oren te stoppen.Dat heb ik al eens gebrobeert, maar je hoort het als nog. Dan is ze stil. Ik open voorzichtig mijn ogen. De waternimf is weg. En Jessica ligt stil op de grond. Mijn hart staat stil. 'I..is ze dood', storter ik. Niemand antwoord. Dan na een tjdje staat er iemand op en loopt voorzichtig naar Jessica toe. Hij hurkt bij haar neer. Na een tijdje van doodse stilte staat hij weer op. En schudt met zijn hoofd. Iedereen weet wat hij bedoelt. Ik hoor iemandschreeuwen van verdriet. Ik hoor hier en daar gesnik. Iemand zegt: 'Ze is nog zo jong'. Ik zie zelfs Katie geschokt kijken. Ook al haat ze Jessica.

Ik open mijn ogen. Ik ben in slaap gevallen. Ik sta op en loop naar het water toe hoe lang gaat dit nog duren. Wanneer worden we gered. Wanneer kunnen we naar huis. Ik voel de wind in me gezicht en sluit me ogen. Het voelt zo fijn aan. Ik denk terug aan vroeger. Toen ik nog thuis was. Nog voor de tijd dat ik steeds ruzie had met me ouders. Ik zucht. Na een tijdje open ik me ogen weer. En staar over de zee. Ik zie een zwarte plek om de zee. Zonder er over na te denken sta ik er naar. Na een tijdje realiseer ik me wat het is. Mijn adem stokt. Nee dat kan niet.  Dat is onmogelijk. Maar toch gebeurt het. Er vaart een bootje op zee. Richting ons. Worden we dan eindelijk dan toch gered.

David p.o.v

We hebben besloten om naar een andere eiland te varen en daar verder te zoeken. Dus we zitten in het bootje varen recht op een eiland af. We hebben al een tijdje niks meer gezegd. Ik staar naar het eiland. Dan schiet Selena in eens omhoog. 'Wooh Selena. Wat is er. Ik heb nog net geen hartverzaking', zeg ik. Ze negeert mijn opmerking en wijst voor haar uit. 'Daar staat iemand. Zou dat ... Lena zijn', zegt ze. Ik kijk naar het eilandje. En zie iemand staan. Ik kijk goed. 'Nee dat is Lena niet', zeg ik. 'Hoe weet je dat', vraagt Selena verbaasd,'Het is te ver weg om iemand te kunnen herkennen'. 'Degene die daar staat heeft kort haar en volgens mij is het een jongen', antwoord ik. We staren allemaal voor ons uit. We komen steeds dichterbij. Uiteindelijk zijn we zo dichtbij dat we zijn gezicht kunnen onderscheiden. Hij had kort bruin haar en lichtblauwe ogen. De jongen en ik kijken een paar seconden recht in elkaars ogen. Dan draait de jongen om en roept iets. Er verschijnen steeds meer mensen bij de jongen. Ze praten opgewonden. Als we dan eindelijk zijn aangekomen kijkt iedereen ons gespannen aan. 'Eh..', begin ik, want ik heb geen flauw idee van wat ik moet zeggen. 'Selena..David', hoor ik iemand verbaasd zeggen. Ik kijk richting waar de stem vandaan komt. Ik kijk recht in  de gezicht van Katie. 'Katie', roept Selena blij en ze vliegt op Katie af en omhelst haar. Na een tijdje vraagt Katie: 'Wat doen jullie hier? Hoe zijn jullie hier in vredesnaam gekomen? Kennen jullie trouwens Sten al? Hij is mijn vriendje', raskelt ze allemaal. Ik moet lachen typisch Katie. 'We zijn hier omdat..', begin ik. De rest van de mensen waren teleurgesteld weggegaan. Selena neemt het van me over en vertelt alles wat we ontdekt hebben. Als ze klaar is zijn Sten,Katie en een meisje stil. 'Woh dat is een heel verhaal', zegt Katie. Na een pijnlijke stilte vraag ik: 'Wie is dat dan'? en wijs naar het meisje. 'Dat is mijn zusje Lisa', zegt Sten. 'Wat moeten we nu doen', vraagt Sem. Niemand antwoord. Na weer een tijdje zegt Katie: 'Laten we naar de andere gaan'. Ik knik en loop naar de anderen en ga zitten. Na denken van wat we nu moeten doen.

Lena p.o.v

Ik loop door een straat. Een straat waar ik vaak door heen liep toen ik nog leefde. Ik haate de straat en haate ook het huis waar ik naar toe liep. Ik weet het nog goed. Het begon allemaal sinds de dood van me moeder. Ik was verbaast toen hij me voor het eerst sloeg. Toen dacht ik nog dat het eenmalig was. Dat was 3 jaar terug. Ik zucht. Nooit gedacht dat ik hier nog heen zou gaan. Maar ja het moet wel. Wel als ik mij doel wil halen. Mensen op straat kijken verschrikt naar me. Somige gillen en rennen weg. Maar ik schenk er geen aandacht aan. Ik zie een meisje de telefoon pakken. Ik laat de telefoon uiteen spatten. Het meisje gilt en rent hard weg. Dan stop ik en kijk naar het huis. Het huis dat ik haat. Het huis waar het allemaal begonen is. De pijn. De vernedering. De eenzaamheid. 'Ik kom eraan Pap', fluister ik.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik weet dat het een klein hoofdstuk is, maar ik heb al zo lang niks meer geupload dat ik dan maar een klein stukje doe. pleas comment, vote of wordt fan want ik krijg het idee dat niemand het verhaal leuk vind.