SOL YANIM

Nasılsın?

'Nasılsın?' diye sorma, hiç iyi olamadım yanında senin. Bir beden büyük geldi sevgi bu ayrılığa. Kefen diye sensizliği giydim, benim gözlerime bir başkası gibi baktığında.
Yaşanacak bir şeyimiz de kalmamıştı, hayat dışında. İkimiz için yazılan aynı kaderi, ayrı ayrı yaşadık aşk, sevgi diyerek.
Hayatıma ilk gelişini hatırlıyorum da...
Yılın ilk kar'ı gibi düşmüştün yüreğime. Hazırlıksız yakalanmış, ayazında kalmıştım. Yağan ilk kara sevinen bir çocuk gibi sevinmiş, üşüdüğümün farkına bile varamamıştım. Çünkü o zamanlar çok uzaktık. Sevdiğimin daha gerçekten farkında değildin. Ben de, daha kazanmadan kaybetme korkusuyla sevdiğimi söyleyememiştim.
Yüreğim seninle yanarken, gözlerim sensizliğin soğuğunda üşüyor. Bir gün benimle olursun umudu ile yarınları beklerken, bugünleri yaşamayı unuttum. Günler günleri böyle kovalayıp geçip gitti işte. Varlığının içinde yokluğunu çekmeyi öğrendim sonra. Aynı yolda farklı hedeflere yürüdüğümüzün farkında değilmişiz.
Sonra sen gittin... Hem de gerçekten.
Gidişine alışabilirdim belki ama, yanımdayken bende olamayışına bir türlü alışamadım.
Ben sandım ki; bedenin yanımda olunca "biz" olmaya yeter.
Öyle olmadı. Her ne kadar ikimizin yerine sevsem de, bir kişiyle oynanmadı.

Şimdi, unut diyor hayat. Ama unutulmuyor işte. Ardından zamana inanmaktan başka çare kalmıyor. Şimdi senden tek ricam; ölme ama, öldüğümü unutma. Çünkü zaman dediğin şey, seveni ne öldürüyor,
ne de unutmanın içinde yaşatıyor...