Güçsüz ellerimle yatakta uzanırken ellerine uzandım daha doğrusu uzanmaya çalıştım. Hemen fark etti . Tek eliyle ellerimi tuttu diğer kolu ile de sıkıca sarmaladı güçsüz bedenimi, çenesini başıma koydu. Durgundu, sadece üzgünken durgun olurdu.Onu böyle görmek istemiyordum. Hepsi benim suçumdu, üzgün olmasının nedeni bendim. "Özür dilerim superman seni bırakmak zorunda olduğum için." sesim kısık çıkmıştı. Hiçbirşey söylemedi daha da sıkı sardı beni, titremeye başladı vücudu, başıma ardı ardına öpücükler koyarken ılık gözyaşlarının saçlarıma düştüğünü hissediyordum. Hastane odasının penceresine baktım, dizilerdeki gibi değildi hava. Baş karakter ağlarken yağmur yağmalıydı ama şuan hava güneşli ve sıcaktı. Dışarıdan insan sesleri ve gülüşmeleri geliyordu. Hayat devam ediyordu,ben gittikten sonra da o devam etmeliydi. Başımı iyice ona yasladım ve gözlerimi kapadım. "Ağlama Superman bak ,hava ne kadar güzel..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TEN YEARS BEFORE I DIE
Fiksi Penggemar''Ağlama Superman '' dedim yorgun ve kırgın sesimle '' Ben senin akan tek bir göz yaşına bile değmem.'' kafasını yere eğdi ve yutkundu ''Değersin'' dedi yaşlı gözlerini gözlerime dikerek '' Sen benim bir damla göz yaşıma , on yılıma değil bir ömrüme...
