Het dagboekje dat het leven veranderde

3 mei 2014

Vanochtend kwam er een aardige verpleegkundige langs. (Het wisselt per dag wie er langs komt, dus het is iedere dag weer een verrassing wie er naast je bed staat.) Ze bleef wat langer dan de verplichte tijd, die ze nodig had om mijn bloeddruk te meten, mijn infuus te controleren en mijn temperatuur op te nemen. Dat doen ze iedere morgen, maar vaak zorgen ze dat ze zo snel mogelijk weer weg zijn.

Deze verpleegkundige was anders. Op de een of andere manier vertrouwde ik haar wel. Ze had natuurlijk mijn mapje al gelezen, maar toch vroeg ze hoe ik me voelde en of ze nog iets voor me kon doen. Ik twijfelde of ik iets zou zeggen en waarschijnlijk zag ze dat, want ze vroeg of ik misschien naar mn dochtertje toe wilde. Toen vertelde ik dat ik dat best wel zou willen, maar dat alles zeer deed en dat ik niet eens kleding had om aan te trekken. Ik had een ziekenhuishemdje aan, maar die zijn enorm kort. Ze vertelde dat we met de rolstoel konden gaan en dat er qua kleding ook wel iets te regelen viel.

Ze kwam een paar minuten later terug met een grotere nachtjapon en een rolstoel. Met veel pijn en moeite heb ik de nachtjapon aangetrokken en toen zijn we op weg gegaan naar Lisa. Onderweg vroeg ze dingen over Lisa en hoe ik het vond om moeder te zijn. Ze leek oprecht geinteresseerd en ik vertelde het echte verhaal. Dat ik het super eng vind, dat ik het eigenlijk helemaal niet wil en dat ze eigenlijk alleen maar een herinnering is aan wat er allemaal gebeurd is. Een herinnering aan iets dat ik liefst zou vergeten. Ze leek het te begrijpen en zei dat het allemaal inderdaad wel even wennen is. Ook deed ze iets wat nog nooit iemand anders had gedaan. Ze vertelde dat ik ook kan beslissen om haar op te geven voor adoptie of een pleeggezin.

Toch hoefde ik hier niet lang over na te denken, dat ga ik niet doen! Ik ben het enige wat ze heeft, ik ben haar moeder!