Het dagboekje dat het leven veranderde

5 mei 2014 - II

Het gesprek met de politie, dat liep nou allemaal niet helemaal als gepland.

Rond 11 uur kwamen de twee vrouwen van de politie en Irma mijn kamer binnen. De vrouwen zagen er aardig uit en stelden zichzelf voor als Marieke en Merel. Zij zijn deel van het team dat onderzoek doet naar mijn zaak.

Best een aparte situatie als ze zo naast je bed zitten. Je kan letterlijk geen kant op en alle ogen zijn op jouw gericht. Gelukkig begonnen ze met makkelijke vragen. Ze vroegen naar mijn leeftijd, oude woonplaats en op welke school ik had gezeten. Allemaal dingen die echt al eeuwen geleden leken plaatsgevonden te hebben, maar wel die makkelijk te beantwoorden waren. Ik merkte wel dat de vragen moeilijker werden naarmate het gesprek langer duurde. Al snel ging het over Richardo. Waar ik hem ontmoet had, hoe vaak we elkaar zagen en hoe onze relatie was geweest. Soms gingen de vragen heel erg in op details, die ik gewoon echt niet meer weet. Dat leken de vrouwen van de politie niet heel erg te vinden.

De vragen werden gingen steeds verder. Hoe ging het die dag? In wat voor auto zijn jullie vertrokken? Hebben jullie onderweg nog ergens benzine getankt? Wanneer had je door dat het niet goed zat? Ik merkte vooral dat ik het steeds moeilijker vond om hierover te praten. Toch bleef ik antwoorden, omdat ik wist dat dat van mij verwacht werd.

Dit ging redelijk goed tot ik moest vertellen over mijn eerste dag daar. Natuurlijk wist ik dat het ging komen. Ik kende het verhaal. Toch overviel me het een beetje. Ik voelde hoe mijn ademhaling sneller ging. Er kwam een drukkend gevoel op mijn borst en het voelde alsof ik zou gaan stikken. Steeds sneller ging ik ademenen, maar het voelde toch alsof ik steeds minder lucht kreeg. Ergens in de verte hoorde ik stemmen en mensen tegen me praten, maar het drong niet door. Ik was te druk bezig met lucht krijgen, waardoor alles om me heen vervaagde.

Na wat een eeuwigheid leek te duren voelde ik een hand op mijn borstkas en drong er een stem tot me door. Deze vertelde me dat ik langzamer moest gaan ademen. Na een tijdje lukte dit. Het voelde alsof er eindelijk weer lucht naar binnen stroomde. Het gevoel van ademnood maakte plaats voor een gevoel van misselijkheid en voordat ik het wist had ik alweer overgegeven.

Eva vertelde dat ze even naar mijn hart en longen moest luisteren en drukte zachtjes de stethoscoop op m'n borst. Vervolgens kwamen er twee verpleegkundigen binnen om mijn bed te verschonen. Eva vertelde ondertussen wat er met me gebeurde.

Ik heb een paniekaanval gehad. Ik begon te hyperventileren waardoor mijn ademhaling steeds sneller ging en ook mijn hartslag steeds hoger werd. Er was eerst een andere co-assistent naar binnen gekomen, maar die was erg geschrokken toen hij naar de monitor keek. Daar was namelijk geen hartslag op te zien. Voor de co-assistent was dit zijn eerste stagedag, dus hij raakte een beetje in paniek. Hij drukte op de alarmknop en wou al bijna beginnen met reanimeren, toen Eva binnenkwam. Zij merkte op dat ik er nog wel erg levend uitzag voor iemand zonder hartslag en dat het snoertje van de hartmonitor was losgeraakt. Het moet losgeraakt zijn in mijn pogingen om meer lucht te krijgen.
Wat dat betreft viel het gelukkig dus wel mee. Met mijn hart en longen was alles prima.

Ik vond het erg fijn dat Eva er was. Ze is heel rustig en luistert goed naar wat ik zeg. Ze wist me weer gerust te stellen.

De vrouwen van de politie zijn weggegaan, maar komen een andere keer nog terug. Nadat ik de rest van de dag heb geslapen ben ik net weer wakker geworden. Ik voel me nog steeds erg slap en moe. De verpleegkundige vertelde dat een paniekaanval heel veel energie van het lichaam vraagt, en dat dit dus normaal is. Ik hoop dat ik me morgen beter voel en dat ik dan nog even naar Lisa toe mag.