Het dagboekje dat het leven veranderde

4 mei 2014

Langzaam begint het hier een beetje te wennen. Ik kom een beetje in het ritme. Misschien dat het er ook mee te maken heeft dat de pijn langzaam begint af te nemen, maar ik voel me beter. Ik heb het hier prima. Vroeger hoorde ik altijd dat het helemaal niet leuk is om in het ziekenhuis te liggen. Toch vind ik dat het hier wel meevalt. Natuurlijk wordt ik ook een beetje beïnvloed door waar ik hiervoor was en wat ik daar moest doen, maar het is hier zo slecht niet. Ik probeer maar niet te veel terug te kijken naar hoe het vroeger was, en me vooral te richten op de toekomst.

Nadat de verpleegkundige was gekomen om met te wassen ( ja dat doen ze gewoon op bed) heb ik gevraagd of ik even naar Lisa mocht. En dat kon!

Een andere verpleegkundige nam me mee in een rolstoel naar de highcare van de kinderafdeling. Dat is de afdeling waar ze ligt. Daar liggen alle te vroeg geboren baby's. Ze ligt nog in een couveuse om haar warm te houden

De kinderverpleegkunige stelde zich eerst voor en vertelde toen hoe het met Lisa gaat. Anders dan de vorige keer werd me nu ook uitgelegd waar al die slangetjes en draadjes voor zijn. Het is bijna moeilijk om de baby hiertussen te vinden.

Lisa kan nog goed genoeg niet zelfstandig ademen en daarom helpt een machine haar. Dat heet de beademing. Doordat ze nog zo klein is en door de beademing kan ze nog niet zelf eten. Hiervoor heeft ze een slangetje door haar neusje naar haar maag. Verder heeft ze nog een infuus in haar beentje, hierdoor krijgt ze medicijnen. Alle andere draadjes zijn om haar hart en bloeddruk in de gaten te houden. De verpleegkundige vertelde ook dat je dit allemaal kon zien op het scherm ernaast. Naast mijn eigen bed staat ook zo'n monitor met mijn hartslag.

Nadat ze dit allemaal verteld had mocht ik haar zelfs even aanraken. Aan de zijkant van de couveuse zitten een soort deurtjes, die open kunnen. Hierdoor mocht ik mijn hand doen. Heel zachtjes heb ik over haar handje gewreven. Ze pakte zelfs even mijn vinger vast. Ze is heel erg klein, maar ook heel erg lief.

De verpleegkunige vertelde ook dat wanneer ze zelfstandig kan ademen ze af en toe ook even uit de couveuse mag, om bij mama te knuffelen. Ze noemen dat buidelen, omdat de baby dan net als bij een kangoeroe op de buik ligt. Ik kijk hier erg naar uit. Ik was erg blij dat ik vandaag even bij haar mocht. Zodra ik meer aangesterkt ben mag ik meer en langer naar haar toe.