Het dagboekje dat het leven veranderde

4 mei 2014 - II

Nadat ik vanmiddag nog een poging tot eten gedaan heb, ben ik nog even gaan slapen. Ik was toch best wel moe van het bezoekje aan Lisa. Apart dat zulke normale dingen opeens zoveel energie gaan kosten als je ziek bent. Het slapen lukte niet super goed, omdat ik nog misselijk was van het eten. Zoals gewoonlijk hield ik het eten niet lang binnen, maar deze keer was ik nog veel langer misselijk. Toch was ik wel uitgerust toen ik weer wakker werd en de misselijkheid was ook weer weg.

Ik was nog maar net wakker toen er een verpleegkundige naar binnen kwam. Nou lopen hier de hele dag verpleegkundigen af en aan, maar dit was toch wel ongewoon. Over het algemeen geven ze me iets langer de tijd om even wakker te worden. Ik had deze verpleegkundige nog nooit eerder gezien, dus dacht dat ze misschien nog nieuw was op deze afdeling en het daarom anders deed. Dat was echter niet het geval. Ze kwam me vertellen dat ik zo naar een dokter moest om mijn hechtingen eruit te laten halen. De hechtingen, die in mijn buik zitten.

Toen Lisa geboren werd lag ze niet goed ofzo. Helemaal snappen doe ik het nog steeds niet, maar het kwam er op neer dat ze niet via de normale weg geboren kon worden. Er was dus een keizersnee nodig. De dokters hebben toen via een opening in mijn buik Lisa eruit gehaald. Ik was toen onder narcose, dus ik weet daar niets meer van. De snee in mijn buik hebben ze dichtgemaakt met hechtingen.

Ik werd dus meegenomen in een rolstoel naar een ander gedeelte van de afdeling. Het was nog best een eindje, want de afdeling heeft heel veel gangen en is best wel groot. Ik maakte me toen best veel zorgen. Tijdens het verzorgen van de wond had ik hechtingen wel eens gezien. Heel veel draadjes naast elkaar. Ik had geen idee hoe ze die er weer uit gingen halen en of dit pijn ging doen.

In het kamertje waar we uiteindelijk terecht kwamen zat een dokter. In ieder geval dat dacht ik, want ze bleek co-assistent te zijn. Dat is iemand, die nog in opleiding is tot dokter. Ze heette Eva en was heel erg aardig. Eerst ging ze het verband van de wond af halen en kijken of het goed aan het genezen was. Ze legde alles uit wat ze ging doen en deed alles heel rustig. Vervolgens moest ik er toch echt aan geloven en ging ze de hechtingen verwijderen. Ze vertelde dat ze met een schaartje de draadjes kapot ging knippen, zodat ze deze eruit kon trekken. Waarschijnlijk was aan mijn gezicht af te lezen dat ik heel erg zenuwachtig was, want ze voegde er snel aan toe dat het niet lang zou duren en dat het bijna geen pijn zou doen.

Gelukkig was dat waar. Af en toe voelde ik wel iets, maar ach dat ben ik wel gewend. Vergeleken met de vele pijn die ik vroeger had en de pijn van de afgelopen week was dit echt wel te doen. Ook duurde het niet lang, want binnen twintig minuten was ik al weer hier terug op de kamer. Toch was het bijna net zo vermoeiend als een bezoekje aan Lisa.

Net kwam iemand vertellen dat ik morgen met mensen van de politie moet gaan praten, over hoe het allemaal gegaan is. Dit om aangifte te doen ofzo. Iets met verklaringen van slachtoffers. Ik zie daar best wel tegenop. De verpleegkundige vertelde ook dat er een vertrouwenspersoon of zoiets bij is en dat ik moet proberen me niet te veel zorgen te maken. Dat is niet goed voor het herstel van mijn lichaam, allemaal stress.

Makkelijk gezegd hoor, maak je geen zorgen. Dat is dus iets wat totaal niet lukt. Ik zal blij zijn als het morgen voorbij is.