Yeni Hayatt..

kötü haber..

Bana karşı hayat çok acımasız. Her şeyi içimde birliktiriyorum ve bu dahada çok canımı yakıyor.....

****************

Şuanda hıçkırıklarımla beraber hastenin kapısından koşarak çıkıyorum. Arkamdan biri "Asima!" diye seslensede o sesi dinlemedim. Adımlarımı dahada hızladırdıktan sonra, yoldan geçen bir taksiyi durdurup sahil kenarına gitmesini istedim. Denizin bana iyi geldiğini biliyordum.

****************

Sahil kenarında taksiyi durdurup parasını verdikten sonra indim taksiden. Sahilde kaç saat yürüdüğümü bilmiyordum. En sonunda bir banka oturup kafamı dizim yasladım ve düşüncelerimle baş başa kaldım. Yaklaşık dört saat önce annemi evde yerde baygın yatıyordu. Apar topar hastaneye götürdüğmüzde doktordan kötü haberi aldım. Bir ay ömrü kalmış annemin. Annem.. Annem... Kanserdi. Doktorun dediğinden sonra ağlayarak çıkmıştım hastaneden. Şimdi ise ağlamaktan göz yaşlarım kurumuş bankta oturuyordum. Doktorun " aysu hanım kanser. Üzgünüm ama bir ay yada bir aydan kısa ömrü kaldı." demesi aklımdan çıkmıyordu. Beynimin içinde hep doktorun dediği şey yankılanıyordu.
Annem giderse ben napıcaktım, babam öldüğünde küçüktüm ve annem babamdan sonra başka bir adamla evlenmişti. Üvey babam olacak o adam. Pardon adam dedim, o herif eve her gece sarhoş gelip ortalığı dağıtıyordu. Annem ona kör kütük ağşık olduğu için ses çıkarmıyordu.

Annem eğer beni bırakıp giderse dayanamazdım. Canım yanıyordu o ölürse o herifle aynı evde duramazdım..

Aklıma bir fikir gelmişti, annemi sonkez bugün gördükten sonra gidicektim izmirden. Anneme son kez sarıldıktan sonra bu lanet şehirden kurtulacaktım. İstanbul'a gidip üniversitemi okuycaktım. Babam öldükten sonra miras bana kalmıştı. İstanbul'da küçük bir villa , iki büyük arsa ve bir holding vardı. Şuanda holdingde babamın ortağının oğlu vardı. Ama miras bana kaldıysa ortaklığa devam ettiricektim. İstanbul'a gidince arsaları satıcaktım. Onlar bana babamdan miras, hatıra kalsada satmak zorundaydım. Üniversite sınavına giremediğim için kolejde okuycaktım. Keşke annem ölmeseydi onuda kurtarırdım bu şehirden. Ama kurtarmak istesemde artık çok geçti durumu giderek kötüleşiyordu ve ben ona bir şekilde yardım edemiyordum. Bu canımı acıtıyordu..

Ayağa kalktım ve yine yoladan geçen bir taksiyi durdurup evime gitmesi için aderi verdim. Eve geldiğimde abiye biraz beklemesi için rica edip eve girdim. Kimse yoktu evde yukarı çıkıp odamdan kıyafetlerimi topladıktan sonra 300 tl miktarında para birliktirmiştim onları aldım ve telefonumuda yanıma aldıktan sonra iki valizle aşşağı indim. Taksi hayla bekliyordu. Abi elimdeki valizleri görünce elimden alıp bagaja koydu. Taksiye binip hastanenin ismini verdim ve hastaneye doğru yol almaya başladık. Yaşım 19 olduğu için reşittim. İstanbul'a gittiğimde polise şikayet edemezdiler. Hastaneye gittiğim zaman anneme son kez sarılıp gidicektim buralardan....

"Hayat ne gideni getirir, ne de kaybettiğin zamanı geri çevirir. Ya yaşaman gereken zamanı yaşayacaksın ya da yaşamadım diye ağlamayacaksın."