" Benim Hanem "

// V //

Selamun aleykum.. Uğultu için bölüm erken gelecek demiştim. Evet , öyle olacak.

Tabii önce buradaki kesiti okumanız , onu bir güzel sindirmeniz, hatta delirmeniz gerekecek... :D

Kısa zaten. Çok vaktinizi almayız. Hadi Allah'a emanet olun..

"N-noluyor Karel? "

Tekrar bana baktı ve dişlerini göstere göstere arsızca güldü. Ellerimi kalbimin üzerine iyice bastırdım. "Yok. Ben bu gece kesin öleceğim. ."

Dudaklarını yavaşça hareket ettirdi. Bir an konuşacağını sanmış, az daha kalbimin göçüp gitmesine müsaade edecektim.

"Seni duyuyorum."

"Nasıl? Ne ? Sen... beni... duyabiliyor musun? Hahaa şaka ?"

Dudaklarını tek çizgi haline getirip başını iki tarafa olumsuz anlamda salladı. Gülsem mi, ağlasam mı bilemedim. Kalbim atmaktan vaz mı geçmişti ne? Resmen donup kalmıştım.

Yüzümde bilemediğim bir ifadeyle gözlerine baktım. Bu defa sağ kulağındaki minik şeyi işaret etti. Orada bir cihaz vardı. Beni duymasını sağlayan küçük bir alet...

"Ve bilmediğin bir şey daha var..."

Parmaklarının yol aldığı her hareketi ayrı ayrı izledim ve zihnimde okumaya çalıştım. Fakat idrak edemiyordum. Sadece hızla kan pompalayan kalbimin sesi beynimde atıyordu... durdu. Kalbim, dilim , zihnim ve tüm hücrelerim. Tek bir cümlesiyle tümü yaşamına son verdi. Sonra kafam bahçenin demirine çarptı. Her şey parmaklarından dökülen ağır taşların etkisiyle olmuştu. O taşların her birinde büyük harflerle " .% ₩÷<. error./%÷£. " yazıyordu....

Ben iyi bir yazarım. Kötü değilim. Sadece olaya farklı boyutlar katmaya çalışıyorum.. Sakın şu çubuk trollerden yapmaya kalkışmayın. Ya da kalkışın.. yazarınızı güldürmek isterseniz şayet. :D (ahhaaahaa tam bir çatlak ben ♥ kendim)