STARVE

•1•

Hayatlarımız bir yönden ucuz filmlere benzer. Bir kaç ana karakter, bir kaç tane daha yan karakter ve bir sürü figürandan oluşur hayatlarımız. Ailemiz, her gün gördüğümüz arkadaşlarımız ana karakterlerden, her gün aynı saatte evinizin önünden köpeğiyle geçen yeşil montlu adam ve aynı binada oturduğunuz ama bir kere bile sohbet etmediğiniz sarışın bayan yan karakterlerden ve yanından geçip gittiğimiz, yüzünü bile hatırlamadığımız figüranlardan oluşuyor tüm hayatımız. İşte ben o yanından belki onlarca kez geçtiğiniz fakat yüzünü bile hatırlamadığınız kızım. Farkedilecek önemli bir detaya sahip değilim. İri mavi gözlerim, uzun ince bacaklarım, belime kadar uzanan altın sarısı saçlarım yok. Ben sadece kalın bacakları, koca göbeği olan bir kızım. Akasyayım işte. Aynı monoton hayatı yaşıyorum. Sabah kahvaltı, sonra okul, eve dönüş, akşam yemeği, internette biraz dolaşma ve yatış. Aynı şeyi sürdürüyorum. Ot gibi yaşamak dedikleri bu olsa gerek. Okulda ve okul dışarısında pek sosyal biri olduğum söylenemez. Tüm çocuklar acımasız, bir şaka yaparken bunun sonucunu, karşı tarafa hissettireceği şeyi düşünmeden konuşuyorlar. İşte ben tam bunları düşünürken odamın kapısı açıldı ve annem içeri daldı. "Akaaaaasya, uyan artıığk." dedi. "Zaten uyanığım kör müsün?" Demek yerine "kalktım kalktım, geliyorum." Demekle yetindim ve sürünürcesine yataktan kalktım. Okula hiç gidesim yoktu. Zaten şu son zamanlarda okula gitmek istemeyişimin bir sebebi vardı. Kaan ve Başak. Başak benim okulda sahip olduğum tek arkadaşım, Kaan ise çocukluktan beri içimde sakladığım sevginin sahibi. Üçümüz çocukluktan beri arkadaşız evet. Başak uzun sarı saçlara, mavi gözlere ve uzun ince bacaklara sahip. Kaan'ın ondan hoşlandığını milyonlarca kez belirtmesine rağmen o Kaan'ı istemedi. İnanabiliyor musunuz? 1.83 boyundaki ego yığını Kaan'ı istemedi. Kaan'ın da beni istemeyeceği aşikar. Bu gerçek midemde iğrenç hisler oluşturuyor ama gerçek bu. Herneyse, son zamanlarda ikisi benim gittikçe artan kilomla ilgili yaptıkları "şakaları" fazla abartmaya başladılar. Bu beni üzüyor fakat onlara hiç belli etmedim. Daha üç gün önce çantamda cüzdanımı ararken düşürdüğüm çikolataları görünce Kaan ve Başak birbirine bakıp kahkahaya boğulduklarında bende onlarla birlikte güldüm. "Zaten ayı gibisin, daha neyine yiyorsun" dediğinde Kaan, hep beraber yine güldük. Tabi eve dönüş yolunda ağlayan bendim... Yüzümü buruşturarak ayağa kalktım. Çorabımı giymek istemiyordum, kalın bacaklarımı daha çok ortaya çıkarıyordu fakat başka seçenek yoktu. Mızıldanarak çoraplarımı ve eteğimi giydim. Üstüme giyecek kazak ararken dolabımın kenarındaki tartıyı gördüm. Bayadır tartılmıyordum. Usulca üstümdekileri çıkardım ve tartıya çıktım. Gördüğüm sayı gözlerimi doldurmaya yetmişti. 61. Ne ara 61 olmuştum, cidden insanların gördüğü gibi kilolu muydum? Dolan gözlerimdeki yaşları sildim. Gözlerim masamda duran telefonuma kaydı. Whatsapp'a baktığımda "bbc" grubundan gelen mesajlar olduğunu gördüm. Bu ben, Kaan ve Başağın olduğu grup. İkisi okulun karşısındaki parkta buluşmayı kararlaştırmışlardı ancak benim görüşümü soran yoktu. Herhalde ıslak bir köpek gibi oraya gideceğimi biliyorlardı. Aslında ben hep öyle yapıyordum. Onların planladıkları yere gidiyor, onlar sigara içerken ben izliyordum. Bu sabahta öyle olacaktı. Ayrıca kilom kafama takılmıştı. Bunu düzeltmek için bir şeyler yapmak istiyordum. Henüz ne yapacağım hakkında bir fikrim yoktu ama araştıracaktım. Gördüğüm ilk kazağı üstüme geçirdikten sonra odamdan çıkıp hızlıca banyoya yöneldim. Bahçedeki ağaçlar binanın dış yüzeyine sürterek ürkütücü bir ses oluşturuyordu. Tüylerim diken diken olmuştu ama aldırmadım. Banyoda günlük makyajımı yaptıktan sonra dışarı çıkacakken saate baktım. Çok gecikmiştim. Hızlıca çantamı aldım, evden çıkmaya hazırlandım. Annem kahvaltı yapıp yapmayacağımı sordu, itiraz edip okulda bir şeyler yiyeceğimi söyledikten sonra evden çıktım. Hızlı adımlarla varabilir miyim yoksa taksiye mi bineyim diye düşünürken Kaan aradı. "Acilen gelmen gerekiyor" dedikten sonra kapadı. Bu da neydi şimdi