KAYRA

Gizli Sır

Çocuk Berfu'nun dediği gibi kendine çeken bir tipi mi vardı diye ama saçmalama Kayra ukalanın teki diyordum kendi kendime. Ama bi gariplik vardı sanki bu çocukta. Aklıma takılmıştı. O elindeki neydi? Öğrenmeliydim. Bu soruları bir kenara bırakıp aşağı inip yemek yemem lazımdı çünkü sabahtan beri hiç bir şey yememiştim.

-------
Medyadaki sağdaki Kayra, soldaki Berfu.

Yemeğimi bitirdikten sonra tabağımı ve su bardağımı kaldırdım. Tek ben vardım masada. Üvey annem ve babam oturma odasında televizyon seyrediyorlardı.Belkide uzun zamandır onlarla birlikte yemek yemiyorumdur. Ya uyuyo oluyorum ya da dışarıda. Onlar da zaten eve geç kalacağımı bildikleri için beni beklemeden yemişlerdi ki zaten çoğu zaman beni beklemeyin derdim onlara. Her neyse odama çıkarken onlara "Size iyi geceler" dedim. Ordan "Kayra gelsene oturalım biraz." diye seslendi üvey annem. Artık anne demelimiyim bilmiyorum. Reyhan Abla desem daha uygun gibi sanki. Aman neyse bunu düşünmenin sırası değil.
Aslında odama çıkıp güzel bir uyku çekmek istiyordum ama içimden bir ses "Artık yeter bu kadar asosyallik git bir iki dakika da olsa otur Kayra." dedi.
Gidip ordaki tekli koltuğa oturdum. Beraber televizyon seyretmeye başladık. Aniden soru sormak geldi içimden ve ağzımdan şu sözler döküldü. "Beni siz mi evlatlık edindiniz yoksa birisi beni size mi vermek istedi ? " bu sorum karşısında sessiz kalmışlardı. Reyhan abla ve Ceyhun abi(üvey babam) birbirlerine dönüp öylece baktılar. Sanırım onları zorlayacak bir soru sordum. Cevap alamayınca kafamı salladım "pekala" dercesine. Gözlerim istemsizce dolmuştu belki saçmaydı ama tam olarak psikolojikmen iyileşememiştim belkide. Belkide kabullenmek istemiyordum. Büyümek.. Gerçekler, beni bu kadar acıtıyordu ve ben güçsüzdüm. "Size iyi geceler" diyerek odama çıktım. Artık ağlamıycaktım kendime söz vermiştim. Ve sürekli böyle yapmam sanki küçük bir çocukmuşumcasınaydı. Belki öz ailem değillerdi ama onlara abla abi gözüyle bakmak geçti içimden. Göz kapaklarıma ağırlık çökmüştü. Uykum da gelmişti. Direk yatağıma atlayarak içine girdim.

****

Sabah uyandığımda telefonumu elime aldım ki Berfu dan mesaj gelmiş. "Kayra konuşmamız gerek, mesajı alır almaz vakit kaybetmeden bize gel."

Belliki telaşlıydı Berfu. "Allah Allah ne oldu ki acaba?" hemen yatağımdan çıkarak hızlı bir şekilde hazırlanmaya başladım. Mavi kot gömleğimi ve altıma da kot pantolonumu giydim. Saçlarımı elimle hafif kabarttım. Fazla oyalanmamaya çalışıyordum. Çünkü son zamanlarda durumlar biraz karışıktı acil bir durum olma olasılığından. Hızlı adımlarla merdivenden indim. "Ben dışarı çıkıyorum" diye evdekilere seslendim. Kimin duyup duymadığını bile bilmiyordum. Evden çıktığımda aklıma o dün gördüğüm çocuk geldi. Bir anlık acaba ilk oraya mı gitmeliyim diye düşündüm ama bilmediğim bir düşünce beni bundan vazgeçirdi. Berfulara doğru yürümeye başladım.
Kapılarına geldiğimde duraksadım. İçeriden konuşma sesleri geliyordu ama ne konuşulduğunu net olarak duyamıyordum. Kapıyı çalmaya başladım. Birden evdeki sesler kesilmişti. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Kapı açıldığında Berfu beni karşıladı. "Ahh şükürler olsun, gel içeri." diyerek kolumdan tutup beni içeri çekti. Ardından kapıyı kapattı.
"Mesajını aldım. Önem--" ben tam konuşurken Berfu sözümü keserek;
Berfu:
"Aa evet işte tam onu söyleyecektim bende. Bu iş gerçekten çok sıktı Kayra. Sözümü kesmeden sana anlatacaklarımı dinle."

Beraber oturduk ve kaşlarımı neler oluyor dercesine istemsizce çattım.

Berfu:
"Sanırım ben bağımlı oldum. Yani bişey var ışte off nasıl denir bilmiyorum ama ben vampirim. Yani kendi aramızda öyle diyoruz."

Berfu dediklerinin farkında mıydı? Yoksa saçmalıyor muydu ? Duyduklarıma inanamıyordum. Donup kalmıştım. Berfu ellerini gözlerimin önüne sallıyordu sanki "ordamısın ?" dercesine.

Gülmeye başladım. Hatta kahkaha atıyordum bile diyebilirim. Birden gülümseyi kesip "Berfu ne dediğinin farkında mısın yoksa kafan mı iyi senin ?" dedim. Gayette ciddiydi ben ise benimle dalga geçtiğini düşünüyordum. Ayağa kalktım gitmek için. Kapıya doğru yöneldim ve "Ben gidiyorum bu saçmalıktan kurulduğunda beni ararsın" dediğimde bana sinirlenmiş gibiydi. Kolumdan sıkıca tuttu ve

Berfu:
Bana inanmıyorum öyle mi ?! O zaman gel benimle üst kata gördüklerin karşısında ne diyeceksin çok merak ediyorum.

Onu sinirlendirmiş gibiydim ama inanilacak gibi bir şey de değildi bu. Bu işin şakası da olmazdı. Meraklarımı gidermek adına o an sakinleştim ve Berfu beni kolundan tuttuğu gibi yukarı kendi odasına çıkardı. Odaya girdiğimde ise...

--BÖLÜM SONU--

Okuyan kişiler votelerini eksik etmezlerse çok memnun olurum. Yoğunluğum arasında bölüm yazıyorum arkadaşlar, biliyorum bölüm kısa oldu ama arayıda uzun tutmamak adı altına yayınlamak istedim.