KAYRA

Karmaşık Duygular

Geldiğim ilk saatlerde eski yerime geri geçmiştim. İçim buruktu. Değişik duygulardaydım. Yağız ve Baran kardeşler sınıfa havalı girmeleriyle beraber çıkmaları bir oldu. Kimse ile konuşmadan direk çıkmışlardı çünkü. Acaba bir daha gelirler miydi ? Açıkcası umrumda bile değil. Onu düşünmemeye çalıştım. Arkadaş denilecek kadar bile tanışmıyorduk. Bir şey bile yaşamamıştık. Sadece saçma şeyler işte. Çıkışa kadar sırdan okul günlerim gibi geçti. Bir olay bile olmadı. Okulumuz heyecansız monoton bir şekilde ilerliyordu ve ben bu durumdan çok sıkılıyordum. Biraz hareketlilik olsa fena olmaz hani. Zaten görünüşe göre daha ismini bile bilmediğim kızla ileride aramızın iyi geçmeyeceği belli bir şeydi.

Nihayet eve gidiyorduk. Biraz daha okulda kalsak sıkıntıdan patlayabilirdim sanırsam. Berfu ile beraber okulun bahçesinde ilerlerken ona dünkü olanlardan kısaca bahsettim.

"Sen ciddi misin Kayraa? Bir dakika bir dakika seni nereye götürdü demiştin ?"

"Bende bilmiyorum. Bana bir şey gösterecekti galiba ama o sırda işte dediğim gibi Baran geldi ne olacaksa kaldı."

"Sende bir şeyler var kızım.(gülerek) Seni neden götürmek istesin ki yoksa ?"

"Bilmiyorum. Sanırsam bende özelim."

"Bizim gibi mi yani ? Nasıl ? Sen nasıl oldun ki ? "

"Henüz olmadım ama bilmiyorum işte. "

"Neyse anlarız zamanla. Hadi bize gidelim. "

Daha ağzımı bile açmama fırsat vermeden koluma girerek beni yönlendirmişti bile. Beraber yürüyerek gidiyorduk ki Berfu birden durdu. Kafamı ona çevirdiğimde gözleri kırmızı olmuştu yine. Onu bu halde ikinci görüşümdü. Bana durumu fark ettirmemek istesede ben anlamıştım. Bir şey demeden tekrardan yolda yürümeye başladık. Berfu hızlandıkça hızlanıyordu. Ona yetişemiyordum bile diyebilirim.
Neyseki evleri yakın. Çok geçmeden evlerine gelmiştik. Berfu merdivenleri ikişer ikişer çıkarak odasına ani bir şekilde daldı. Çantasını odanın bir köşesine fırlattı. Dolabınının hızla açıp, düzenli bir şekilde dizilmiş olan kıyafetlerini dağıtarak yere döküyordu. Bir şey aradığı belliydi. Ben ise ayakta durmuş onu izliyordum. Sonunda içinde kan olan serum torbasını alarak, kafasına dikti.

O kadar hızlı içti ki..Bir yudumda bitirivermişti. Elindekini sakince yere bırakıp bir oh çekmişti. Rahatlamış bir hali vardı. Artık nasıl bir hisse o açlık. Her neyse. Berfu bana sanki kusura bakma dercesine mahçup bir şekilde bakıyordu. Ellerimi kaldırarak
"Sorun değil"

"Beni bu halde görmeni istemezdim."

"Berfu saçmalama. Ne olucak sanki. Bende biliyorum zaten. Benden çekinmene gerek yok."

Tebessüm ederek az önce istemsizce dağıttığı yeri geri toparlanmaya koyuldu. Ben ise odasında camın kenarında olan tekli koltuğa geçip, rahat bir şekilde yayılmıştım. Telefonumu elime alıp sosyal medyayı kurcalıyordum ki telefonumun çalmasıya irkildim. Arayan Yağız'dı. Ekranda çıkan Yağız ismini görünce kalbimin ritimleri bir başka atmaya başladı. Buna engel olamıyordum.

"Açmayı düşünüyor musun Kayra ?"

"Ş-e-y evet.."

Telefon hala çalıyordu ve çok beklettiğimin farkındaydım.
Çekingen bir ses ile;
"Alo?"

"Kayra akşam saat 9 buçuk da seni evinin önünden alıyorum. Hazır olursan iyi edersin. Yoksa ben bekletilmeyi sevmem."

"Bir dakika ne---"

Az önce benim yüzüme mi kapatmıştı bu çocuk? Konuşmama bile fırsat vermemişti. Ya bu çocuğu anlayamıyordum gerçekten.

"Kimdi o Kayra?"

"Yağız."

İşini bırakıp yanıma gelerek;
"Ne diyomuş ? "

"İşte bende tam ne olduğunu soracaktım ki yüzüme kapattı"

"Vayy odun"

"Pislik bide beni 9 buçuk da evimin önünden alacakmış. Hazırlanırsam iyi olurmuşmuş da bekletilmeyi sevmezmiş beyfendi."

"Oo Yağız'a bak seen. Anlasana Kayra güzel görünmeni istiyor ki hazırlan diyor. Yemeğe felan mı götürecek acaba ? :D"

"Yok artık Berfu. Sende iyi abarttın. Sanmam. O öylesine diyordur bence."

"Yaa bende yedim. İtiraz yok seni ben hazırlıyorum bu gece için."

Yok desem bile Berfu'nun bunu kabul etmeyeceğini bildiğim için bir şey demedim.
------

"Kayraa harika olduun."

"Yok artık gelinlik giyseydim bide."

"Ya uf abartma."

"Ben bunu giymem asla."

"Uff Kayra. O zaman şu kırmızı elbiseyi dene."

"Bu son artık. Buda olmazsa kendi dolabımdan giyiyorum demektir."

"Sen bi giyin önce de"

-----
"Tamam bu kesin."

"Hayır ya buda değil. Özenmek istemiyorum. Hem ne olduğunu açıklamıyor etmiyor hemde sevgiliside var bana ne oluyor da böyle hazırlık yapıyorum ki ?
Evet evet çok haklıyım bencede. Çıkarıyorum."

Az önce kendi kendime soru sorup kendim cevaplamıştım. Bu kararım da kesindi. Doğru karar verdiğimden de emindim.

"Ya ama.."

"Berfu beni güzel göstermek istediğini biliyorum çok sağol iyiki yanımdasın ama bu özel bir buluşma değil ki. Ayrıca ona sinirliyim o yüzden gerek yok bu hazırlıklara"

"Peki sen bilirsin. Ben yapacağımı yaptım. O zaman istediğin gibi git."

-----
Saate baktığımda saat 9'du. Nee!! Nasıl yani şimdi yarım saat mi var?! Ne ara bu kadar saat geçmişti anlayamamıştım. Apar topar toplanıp Berfu'yu da öptükten sonra eve gitmek için kapıdan çıktım. Koşmaya başladım yoksa yetişemezdim. Eve hızlı bir şekilde girip biraz soluklandım. Daha sonra gün içinde dolaştığım kıyafetlerimi çıkarıp, kot bir dar pantolon ve de üzerine beyaz bir kısa tişörtümü giydim. Saçlarıma biraz dağılmıştı. Elimle hafif düzelttikten sonra başka bir şey yapmaya gerek duymadım. Zaten gidip gitmeme konusunda da emin değildim. Bir yanım 'Gitme Kayra ne işin var. Çocuğun da sevgilisi varmış hem de ne gerek' diyor bir yanım da 'Git ya ne olacak özenmedin de zaten neler olduğunu öğren gel' diyor. Sanırım gitme yanım daha ağır basıyordu. Bu gün sondu. Bir daha Yağız benden bir şey isterse yapmayacağım için kendime sözler verdim. Gerekirse ondan uzaklaşacaktım bile. Ben bunları düşünürken aşağıdan gelen korna sesleriyle irkildim. Penceremdeki perdenin kenarından hafifce uzanıp baktığımda Yağız'ın geldiğini anladım. Sinirlenmiş olma ihtimalini aldırmadan ağır adımlarla aşağı inip, dışarı çıktım. Yavaş yavaş arabaya doğru ilerliyordum.
Kapıyı açıp yavaşça oturdum. Bakışlarını bana yönlendirdiğinde

"Fazlasıyla dakik olman gözlerimi yaşarttı."

-BÖLÜM SONU-