O gece konuşma bitmişti,zaten ilk tanışma konuşması gibiydi. Ertesi gün ne yapacağımı bilemedim. En sevdiğim yer yayın eviydi bir sürü kitap basılırdı. En çok ta kitap kokusunu severdim, her kitap basıldığında o koku bi yayılırdı en sevdiğim an o an'dı her zaman.
Bir genç Yazarla bugün görüşmemiz vardı. Onu bekliyordum oturmuş,kapak tasarımları üzerinde durcaktık kitap basımında hiç bir zaman pazarlığa girmezdim yazara uygun bir fiyatta anlaşırdık. Eğer yazar genç ise daha çok yardımcı olurdum. Bu milletin okumaya ihtiyacı vardı. Okumadığı için insanlarımız bu durumda değil mi ?.
Yazar gelip tasarımlardan birine karar vermişti, artık basımdaydı sıra.
Bugün ki işleride bitirmiş eve doğru yola çıkmıştım. Eve üç beş sokak kalmıştı birilerinin taşıdığını gördüm geçerken farkettim o gece konuştuğum kız taşınıyordu. Arabadayken beni görmüş olamaz diye düşündüm acaba görmüşmüydü aman niye bu kadar taktıysam mesaj atarsa sıradan konuşur hemen konuşmayı bitirirdim.
Eve varmıştım,anneme bi bakıp odama çıktım gine elime telefonu çoktan almıştım iyice sosyal medyayı takıntı haline getirmiştim ama ne bileyim her zaman aynı şeyleri yapmaktan da sıkılmıştım bu şehirde yapcak bişey kalmamıştı, yeni insanlar yeni yerler keşfetmek gerekti ama burdanda başka bir yerde yapabilirmiyim bilemiyorum ama zamanı gelince elbet gideceğiz burdan.
Salona gidip televizyona bakayım derken telefondan bildirim gelmişti. O kız mesaj atmıştı,içimden nerden bulaştım bu kıza diyordum mesajda;
- Sende mi burda oturuyorsun
-Evet burda oturuyorum
-Neden selam vermek için durmadın
-İşiniz vardı rahatsız etmek istemedim o yüzden
-Hmm tamam
Işte bir kız klasiği trip mesajıyla konuşma bitmişti, bi yandan trip attığına kızdım bi yandan da konuşma bittiği için sevindim çöl değişik iki duygu.
O gece gine kitap okumaya başladım. Bi yandan düşünüyorum yarın ne yapsak diye işte yok kitap basılacak sadece o yüzden gitmeme gerekte yoktu.
Kitapta yalnızlık konu alınmıştı bu aralar hiç bi kızla görüşüp tanımamıştım işe git gel yapıyordum. Kitapta düşündüren bir soru vardı; "Nereye kadar bu yalnızlık" hakketten nereye kadar bu yalnızlık devam etcek hiç alışıkta değilim. Annemin "Beraber yaşlanacağın birini bul ben bugün varım yarın yokum kardeşin ne güzel mutlu bak sende öyle olabilirsin". Annem bugün varım yarın yokum derken içim acımıştı hiç insanın annesi ölür mü ? ölümsüz olması gereken insanlar annelerimiz değil mi ?. Bu şeyleri düşünürken nereye kadar giderse yalnızlığı tercih ediyorum dedim o gece kendime biraz daha zamanı var. Benim kardeşim bile benden önce sevgili yapmıştı sonradan açılan biriydim ben utangaç hiç biriyle tanışamayan kendini ifade edemeyen biriyken artık ne kadar açık sözlü atılgan gerçekleri söyleyen biri olduğumun farkındayım ama eski ye dönüp baktığım da söyleyemediğim şeylerin hayıflanması da vardı. O yüzden geç olabilir bazı şeyler için,en son annenize ne zaman seni seviyorum annem dediniz bazı şeyler için geç kalmışım demektense en kısa sürede bir seni seviyorum anne diyiniz.
