Bullying me...

Ξανά και ξανά...

-Ωπ... τι βλέπω πάλι εδώ η χοντρή; Τι έγινε ακόμα να σε πάρει χαμπάρι η ακτοφυλακή και να σε στείλει πίσω στον Ειρηνικό;

-Ρε Λουκ το κοριτσάκι,που λέει ο λόγος,είναι στερημενο νοητικα και δεν μπορεί να καταλάβει όταν τα λες τόσο περίπλοκα.

Και ναι,κάπως έτσι είναι μία καθημερινή μέρα στο σχολείο.Για εμένα τουλαχιστον.

Ο Λουκ,ο Μάικ και ο Τζορτζ.

Κάθε μέρα έρχονται εδώ και με μειώνουν με όποιο τρόπο μπορούν. Το σώμα μου ειναι γεμάτο μελανιές απο αυτούς.

Τώρα θα λέτε γιατί δεν το λέω σε κάποιον.
Γιατί δεν έχω σε ποιον να το πω.
Βλέπετε,οι γονείς μου πέθαναν όταν ήμουν 5 σε αεροπορικό και έμενα με την θεία μου μέχρι που πέθανε και αυτή πέρυσι από καρκίνο.

Φίλες...φίλες; Χα καλό...φίλες δεν έχω γιατί όλες είναι αντικειμενικές και κρίνουν μόνο την εξωτερική εμφάνιση που δεν την έχω.

Εξωτερικά είμαι γύρω στο 1,55 και είμαι εύσωμη,δεν είμαι υπέρβαρη αλλά δεν έχω ωραίο σώμα, γι αυτό και το κρύβω με τα μαύρα φαρδιά μου ρούχα.
Έχω καστανά μακριά μαλλιά και σκούρα πράσινα μάτια,τίποτα το τρομερό,ένα απλό,άσχημο κοριτσάκι.

Είμαι 17, σχεδον 18, και ακόμα δεν μπόρεσα να γίνω άνθρωπος όπως λένε όλα τα παιδιά εδώ.
Ο Λουκ νομίζω είναι από τους χειρότερους εδώ μέσα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι τους έχω κάνει...

Ο ήχος του κουδουνιού με ανακουφίζει και ξεφυσάω σιγανά.

-Μην χαλαρώνεις μαλακισμένο,θα τα πούμε στο επόμενο διάλειμμα.

-Ανυπομονώ,είπα ψιθυριστά με την ειρωνία να στάζει από τα χείλη μου.

-Τι είπες ρε μπασταρδο; Εμένα θα μου μιλάς καλύτερα.

Έρχεται προς το μέρος μου με αργά και βαριά βήματα. Φοβάμαι, πολύ,όπως κάθε μέρα άλλωστε. Το χέρι του προσγειώνεται με δύναμη στο χλωμό μάγουλό μου και μου ξεφεύγει μια κραυγή.

-Βούλωστο μαλακισμένο,δεν θες να ερθει εδώ κάποιος καθηγητής και μας δει,έτσι δεν είναι;
Χαμογελάει σαν τρελός,θα με σκοτώσει.