Bütün sevdiklerimin teker teker gitmesiyle başladı aslında bu hayata olan agresifliğim.
Anlam yükleyemiyorum son zamanlarda hayata.
Yaşamak bir anlamsız geliyor,aslında bunu düşünmemde mantıklı değil.
Bunun farkındayım fakat etrafımdaki insanlar gerçekten yüzsüz.
Anlamsız dakikalar,saatler geçiriyorum.
Önce moralimi bozucak ne kadar müzik varsa dinleyip,sonrasında ne yapıyorum diyip enerjimi yükselticek şarkılar dinliyorum.
Sonra saatler ilerliyor,yine aynı şey.
Ama bu sefer geçmiyor sabah güneşi doğana kadar devam ediyor.
Tek kafa tutamadığım şey özlem.
Özlüyorum ister istemez.
Boğazımı düğümleyen şeylerden biri,
çok lanet birşey,eskileri hatırlamak yenicesine.
Onu hatırlatıcak çok şey barındırıyorum evimde.
Şehrimde,aslında silebilirim herşeyi.
Ama silmiyorum.
Şehrimi değiştirdim bir kaç gün.
Aslında temelli gitmiştim.
Ama farklı şehirde içim huzursuz oluyor.
Bugün yine döndüm ve o lanet havayı içime çektiğim zaman mutluydum.
Çünkü az zaman önce burada beraber nefes almıştık.
Ellerimiz birdi,gözlerimiz eşit.
Şuan farklı yerlerde farklı zamanı yaşıyoruz.
Sen uyuyorsun ben ayakta sen uyanıyorsun ben yatakta.
Çok düşündüm seninle konuşmayı,
Yanına gelip bir anda sana sarılmayı.
Sende karşılık verirmiydin?
Bilmiyorum bilmiyorum bilmiyorum.
Hayattan bıkmış bir durumdayım.
Sen okulda istikbalinin temelini atarken.
Ben sokakta olta atıyorum çok saçma değilmi.
Ne kadar orantısız hayat şartları.
Geneldede böyle değilmi zaten herşey ülkemizde?.
Söylemeden geçemeyeceğim,
Oda camının önünde çok bekliyorum son zamanlarda.
sanki görüceksin..
geliceksin sarılıcaz barışıcaz gibi geliyor.
Ama umudumu kesmiyorum.
Kesmeyeceğim,umudda olmasa nasıl yaşanır ki zaten..
Umud etmeyi sen öğrettin bana vaz geçmemeyi.
Seni dinliyorum bak sevgilim.
bekliyorum.
Ben burda umut derken,sen bana unut deme
ASIL SEN UNUT GEL SARILALIM.
