Bir demet aşktı bu.Dokunmadan
konuşmadanhissettirmeden.Bakışmalar bizimdi sadecebakışları seçtik birbirimize birde hayalleri seçtik. Sadece gözlerimizde kaybolurdukhiç kimse giremezdi aramıza en rahat ettiğimiz yerdi. Hem birbirimize tutsak hemde birbirimize bir o kadar uzaktık.Geçek hayatta istediğimizi yapardık dilediğimizce özgürdüksefasını sürüyordukkarşı karşıya geldiğimiz zaman ise birbirimizin değerli hissettirmeyi hedeflerdik.Birbirimizi gerçekten sevmeyidiğer insanlara böyle aşkın olduğuna hissettiriphissettirmek isterdik delicesine.En çok eleştiriyi de bu alıyordu aslında neden uzaktan sevmeyi tercih ediyorsunuz dercesine.Tabi düşündük ta ki insanlar araya girmeye rahat bırakmamaya başladıklarında.Rahatlığımıza düşkündük bizine birbirimizin ne de başkalarınındık.Sevmekle sevmemek arasında kalmışdeğerlilik pahasına çoğu şeyi kaybetmiş ve ne beraber ne de ayrı yapabileceğimiz kendi aşk dünyamızda elimizde avucumuzda sadece aşkımızgözlerimiz ve hayallerimiz vardı. Demiştim ya sadece bir demet aşktı bu..!
