Uzay, İmge'yi seviyordu ama tereddütteydi. İmge de aynı hisleri yaşıyordu. "Arkadaşım" diyerek bir koca yılı bitirdiler. Okullar kapandı, yaz tatili başladı. Uzay hala onu düşünüyordu. Yaşadıkları şehirden dolayı avantajlıydı. Tatil için bir yerlere gitmesi gerekmiyordu. Onu unutmaya çalışıyordu. İmge yine de olumlu, iyimser bakıyordu olaylara. Uzay çekiniyordu. Yaptığı her hareketle ondan uzaklaştığını düşünüyordu ama aksine yaklaşıyordu. İmge onu unutmamıştı. İmge ilk adımı erkekler atmalı diyerek bekliyordu. Uzay ise utanıyordu. Uzay yazın İmge'yi unutabileceğini düşündü ve tatilinin tadını çıkarmaya baktı. İmge umudunu kaybetmeye başlamıştı. Yaz boyunca umudunu kesmeye başladı ama taa ki o güne kadar umudunu kaybetti.
O gün Uzay denize gitmiş kıyıda uzanmış kitabını okuyarak güneşleniyordu. Sıcakladığını hissederek denize doğru yürümeye başladı. Kıyıda derin olmayan yerde koştu ve derinleşmeye başlayınca daldı. Tesadüf ki İmge de aynı sahilde güneşleniyordu. İmge yalnız değildi arkadaşlarıyla gitmişti. Sohbetleri koyuydu. O arada İmge'nin aklına Uzay geldi ve yüzü düştü. Arkadaşlarına dönüp; "Ben biraz yüzüp geleceğim." dedi ve denize doğru ilerledi. Uzay yüzmüştü çıkmak için hazırlandı bir kez daha dalıp kıyıya yöneldi. İmge yüzüyordu ama akıntıya kapılıp açığa kaymıştı. " İmdat! İmdat!" dedi. Uzay onu sesinden tanıdı ve onu kurtarmak için geri döndü. İmge suyun altına çekilmeye başlamıştı, yorulmuş ve zorlanıyordu. Uzay tam o anda yetişti ve onu kurtardı. İmge'yi kucaklayıp kıyıya çıkarttı.
