İmge ilk başta şokta olduğu için onu tanıyamamıştı. Kıyıya çıktıktan bir süre sonra kendine geldi ve olayların farkına varmaya başladı. Onu ilk gördüğünde ne diyeceğini bilemedi. Okul kapandığından bu yana hiç konuşmamışlardı. Çünkü birbirlerini unutmaya çalışıyorlardı. Uzun süren sessizliği teşekkür ederek İmge bozdu.
Bu olay onları daha çok yakınlaştırdı. Sözleşerek neredeyse her gün birlikte eğlendiler. Uzay yakınlaşması gerektiğini anlamıştı. Akşamları yürüyüş yapıyorlardı. Bir gün Uzay o ilk adımı attı ve ellerini İmge'nin elleriyle kavuşturup sımsıkı tuttu ve İmge'ye dönüp gülümseyerek bakıyordu. İmge de gülümseyerek Uzay'a baktı. El ele dolaşmaya başladılar. Ama daha birbirlerine sevgili demiyorlar yakın arkadaş diyorlardı. Bir akşam üstü aynı şekilde "el ele" yürürken Uzay'ın ayağı takılarak yolun kenarındaki çalıya düştü. El ele dolaştıkları için İmge de Uzay'ın üstüne düşmüştü. Çalının yanındaki ev patırtıları duyunca dışarı çıkan amca:
"Sizi küçük aşıklar öpüşüp koklaşmak için çalıya mı saklandınız."diyince İmge'nin yüzü kızarıp pembeleşince Uzay utandığını anlayıp yanlış anlaşılma olmasın diye yalan söyleyerek:
"Evet amcacım biz sevgiliyiz öpüşmek istedik ve yolun ortasında olmayacağı için çalıya saklandığı diyince İmge dirseğiyle sert bir dürtükledi Uzay'ı. Uzay İmge'ye şöyle fısıldadı:
"Durumu toparlamaya çalışıyorum biraz bekle."
İmge Uzay'ın söylediği sözler üzerine biraz utanmıştı. Bu yüzden bir süre aralarında sessizlik oldu. Sonra İmge telaşla saatine baktı. Saat çok gecikmişti. Eve gitmesi gerekiyordu. Başka bir gün yine sahilde dolaşmak ve güzel bir akşam yemeği yemek üzere sözleştiler ve ayrıldılar.
İmge eve gider gitmez kızlara en ufak bir şey söylemeden direk odasına geçti. Bugün olanlar onu yine çok etkilemişti. İmge her gün günlük yazar. Çünkü ileride okuyup bu anları tekrar hatırlayıp yaşamak ister. Açıkcası bugün yaşadıklarına nereden başlayacağını bilemiyordu. Çünkü bugün yaşanan her saat, her dakika onun için çok güzel , çok anlamlı ve de çok heyecanlıydı...
