Geçenlerde havanın hafif ılık ve yağmurlu olduğu bir günde sessiz ve usulca yağmur damlalarının her bir tanesini hissederek yürüyordum... Yanımdan geçen arabaların su sıçratmalarını aldırmadan, aklımda hiç bir düşünce yoktu. Sadece kısa bir yürüyüş yapmak istemiştim hepsi bu. Tek deli ben değildim. Yağmura aldanmadan etrafımda birsürü insan benle aynı yönde yada tam tersi yürüyordu.Bir ara bir tanıdık yüz çarpı gözüme 'O' evet O !
İçimden o anı keşke geri sarabilsem isteği belirdi bir an. Unutmuştum ben o gözleri. Nasıl olurda belirir bir anda aklım almıyordu. Arkama baktığımda o çoktan ilerlemiş hiç arkasına bakmamıştı bile.. Belkide hatırlamadı yada hatırladı umursamadı, kim bilir ? Hani önceleri çok seviyorum be dediğiniz insan seneler sonra sizin varlığınızı bile farketmez ya.. Bir sızı vardır sizi bıraktığı an. İşte o sızı kaplar içinizi, gözlerini gördüğünüz anda o soğuk havada ısıtırya içinizi bir saniye bile olsa.. Hani götürür ya sizi eskilere..
Aşk bumuydu peki? Gözlerini bakışını ilk günkü gibi hatırlamak..Ona doya doya bakarken çehresini ezberlemek? Ezberlemek dedim değilmi.. insan ezberlediği insanı nasıl olurda unutur ki? Unutmaz.Sen hiç ezberlediğin şiiri unuturmusun? Unutmazsın elbet, sadece hatırlamazsın.
''Seni unutmak mümkünmüydü? Hatırlamıyorum. ''
