BEN SANA TUTSAĞIM #Wattys2016

BST BÖLÜM 7 PART 1

KİTABIMIN İLK ÖRNEĞİ BASILDI.. :)))

SELİN
Çıkmaya başlayalı bir ay oldu fakat biz yıllardır birbirimizi tanıyormuşçasına bağlanmıştık. - en azından ben bağlanmıştım. - Ders çalışmaya çalıyordum ama aklımdan hiç çıkmadığı için mümkün olmuyordu. Dersi boş verip onu düşünmeye başladım. Bana anlatmak istediği çok önemli bir konu olduğundan bahsetmişti. Düşünmeden yapamıyorum tabi. Telefonum çaldığında da sevindim. O arıyordu. Hemen açtım.
" Merhaba canım. " dedim bir çırpıda.
" Aşkım." dediğinde sesindeki acı ton içimi parçalamaya yetti, ne oldu da sesin böyle geliyordu, kim ne yaptı sana.
" Aşkım noldu? "
" Ailem. Yangında öldüler. Kurtaramadım. Aşkım kurtaramadım. Hiç birini. " dediği an içimden kopan feryadı dışa yansıtamadım. Güçlü dur sevgilim diyemedim. Diyebilecek kadar güçlü değilim.
" Aşkım geliyorum yanına tamam mı ? " derken titreyen sesime engel olamadım.
" Tamam." deyip telefonu kapattığında boğazıma düğümlenen düğüm nefes almamı zorlarken, göz yaşlarıma çığlıklarım karışırken annem odaya girdi. Allah'ım yokluğuna dayanılabilinir mi ? Yaşama sebebin ailen olmazsa yaşamanın bir anlamı kalır mı? " Anne ailesi ölmüş yangında." dedikten hemen sonra evden çıktık annemde geleceğini söyledi. Mahalleye yaklaştığımızda susmak bitmeyen siren sesi içimi titretecek kadar beynine işliyordu, ayaklarım hiç gitmek istemiyor geri geri gidiyordu. Ben dayanamıyorken ona nasıl yardımcı olacağım.
Kapısının hemen önünde kalabalığın ortasında kaldırımda ellerinin arasına kafasını almış bir şekilde oturmuştu. Yanına gidip usulca oturduğumda kafasını kaldırıp yüzüme baktı siyahlaşmış suratında kan çanağına dönmüş gözleri içinde kopan kıyametin parçasıydı. Göğsüme kafasını koydu, ellerini belime sardı. Kollarımla sardım ben de onu. Konuşmuyordu, eğer acısını dindirecekse ben böyle durmaya razıyım. " Aşkım ? " dedi çatallanan sesiyle.
" Efendim aşkım. " dediğimde kafasını kaldırdı gözlerime baktı.
" Ne olacak şimdi ? Ben ne yapacağım ? Bu acı diner mi ? "
" Aşkım hiç dinmeyecek o acı hep kalbinde kalacak, onlar için yaşayacaksın." derken keşke ben ölseydim seni bu halde görmeseydim diye düşünmeden edemedim.
Sert gözlerle bana baktı " Sakın ölmek gibi saçma şeyler düşünme, sakın. " dedi.
Cenaze işlemleri, töreni derken bir hafta geçmişti, Bayram'ı hiç yalnız bırakmadım ve bir grup arkadaşı da öyle. Kaç gündür uyumuyoruz hiç fikrim yok. Olayın olduğu akşam Bayram annemin zoruyla bizde kaldı. Hayatı yıkılmıştı ama Allah'tan ümit kesilmez sürekli ona bu cümleyi söylüyordum. Tüm ailem ona destek olduk her anında yanındaydık. Hiç akrabasının olmaması yalnız kalacak olması ailemi üzdü, ama beni yalnız yaşayabileceğine dair ikna etti. İki hafta kadar okula gelmemişti evlerini tamir etmekle, boyamakla kendini oylamaya çalışıyor. Sabahları yanına gidip ona poğaça bırakıyorum. Okul çıkışlarında sandviç yaptırıp ona götürüyorum. Okulda yaptıklarımdan, onu çok özlediğimden bahsediyorum. Günden günde biraz daha toparlıyordu. Üç katlı evin tek yanmayan çatı katında zamanını geçiriyor. Onu çok seven arkadaşları var ne zaman gitsem illa bir tanesi orada oluyor, benimle hiç konuşmuyorlar ve geldiğim gibi gidiyorlar. Bayram'ı yalnız bırakmasınlar da ben önemli değilim. Soğuk davranmasına rağmen güçlü durmaya çalışıyorum. Pek konuşmuyor ve hasta gibi rengi hep soluk, gözlerinin altı mor hastaneye gitmeyi teklif ettiğimde uykusuz olduğunu söylüyor bana başka birşey demiyor. Bayram'ın negatif enerjisine karşı pozitif enerjiyle yanına gidiyorum. Eve dönerken genelde ağlıyorum.