Back to December

I've never seen nothing like you

Napakalaki ng park at napapalibutan ito ng kulay luntian. Alam ko ang lugar na ito dahil dun kami lagi ni Jose kapag tumatakas kami. Tumakbo ako sa maraming puno dahil alam kong hindi ako makikita ni Zach dito. Masyadong malawak ito at tago. I went to the treehouse that Jose and I made. Medyo malaki siya at isang buwan namin iyong tinapos. I don't even know what we’re thinking back then.

"Tara ! Chris gawa tayo treehouse! " sabi niya sounding like a little kid.

"Treehouse? Eh pambata lang yun ha tapos mahirap pa!" reklamo ko habang nakasandal sa kanya.

" Sige na! Gusto ko may bahay tayo! Pagtutulungan naman natin eh. Humingi na ako ng permit at nabayaran ko na rin yung maliit na lugar." he pouted and I couldn’t resist him. I smiled and just went with it. Ginawa namin yun paunti-unti pero halos siya ang gumagawaDito nga pala kami naglalagi. Our relationship was not legal dahil ayaw sa akin ng pamilya ni Jose. Isang mayamang espanyol ang pamilya niya at ako ay isang hampaslupa lamang. I'm not fitted to be his wife. Ito na naman ako at naalala ang masakit na nakaraan.

I climbed at the treehouse and started to reminisce the things that we did. Marami pang alaala ang natitira sa lugar na iyon na kahit anong limot ay hindi ko magawa. Naalala ko ang gabi na nagpakilala ako sa magulang ni Jose pero halatang-halata ang pandidiri sa akin ng mga magulang niya.

" Huwag kang mag- alala! Wala akong pakialam sa kanila! Wala na silang magagawa basta ikaw lang ang mahal ko!" he said while holding my hand at nakaupo kami na nakasandal sa isang part ng treehouse habang nakatingin sa mga bituin.

"Magagalit lang ang magulang mo. Siguro, mas best na huwag na natin ito ituloy." yumuko ako at inalis ang mga hawak niya sa kamay ko.

" Ano ka ba! Baliw? Hangga't hindi nauubos ang stars sa langit hindi kita iiwan. Kahit magulang ko yan o meteor shower hindi niyan mapipigilan ang pagmamahalan natin." he held my hand again.

Naniwala ako noon sa mga salitang iyan. Pero, hindi pa nauubos ang stars . Ang pagmamahal niya walang wala na. Maski siya nawala na sa paningin ko.

My gaze darted to the pictures that were posted on the wall of the treehouse. Dinikit namin iyon after our 2nd anniversary. Nadaanan din ng mga mata ko ang isang gitara.

"Chris! Nahulog si Jose sa may treehouse niyo! Nadisgrasya ata siya! Medyo criticial " sabi ng kanyang Ate.

" Ano!? Tara ! Samahan mo ako." laking alala ko ng time na ito. Tumutulo ang mga luha ko ng sinabi sa akin ng Ate niya na nadisgrasya siya. Ayaw kong nasasaktan ang mga taong mahal ko at hindi ko ata kayang mawala siya.

"Asan siya?!" sigaw ko.

"Umakyat ka sa taas." sabi nung isa pa niyang kaibigan. Pagkaakyat ko,  I was shocked.

No, I've never seen nothing like you

No one else makes me feel like you do, yeah

I've searched across the universe

I've seen many things so beautiful, it's true

But I've never seen nothing like you

 

Pagkaakyat ko, biglang may tumugtog gitara and someone was playing it. Kilala niyo na kung sino. Walang iba, kundi si Jose. I smiled while listening to him. Nawala lahat bigla ng kaba at pag-aalala ko. Teary eyed na ako ng time na ito. Akala ko nga hindi niya naalala ang anniversary namin eh.