The Alphabeta

1

Pov Wendy

'Ik ga pas zoeken naar mijn zielsverwant als ik vind dat het nodig is om er een te hebben!' zei ik geirriteerd.

Mijn moeder vraagt nu al eeuwen wanneer ik nou eindelijk is mijn mate ga zoeken. En laat ik daar nou net geen zin in hebben. Dat zij en pappa zoveel van elkaar hielden betekent niet dat ik dat ook ga hebben met mijn zielsverwant. Mamma begrijpt niet dat pap en zij het levende bewijs is dat liefde vernietigt. Dat liefde vernietigt wordt.

'Lieverd, je stelt me zo teleur. Waarom vind je het zo erg om je te hechten aan iemand?' Je hoort in haar stem het verdriet dat ze al jaren probeert te verbergen.

'Omdat iedereen uiteindelijk doodgaat, dat iedereen altijd mij alleen achterlaat!' Ik voelde de tranen opkomen.

'Pappa had niet gewild dat je je leven weggooit.'

Auw. Dat deed pijn. Ze wist dat pappa belangrijk voor me was.

'Pappa had niet gewild dat jij mij dwingt tot dingen die ik niet wil.'

'Ik dwing je niet, ik wijs je er alleen op dat deze persoon die jij niet wil ontmoeten, speciaal voor jou gemaakt is. De Maangodin heeft hem voor jou gekozen. Niet voor mij, niet voor pappa, voor jou.'

'Ik zal het proberen. En misschien heeft de Maangodin speciaal voor mij geen mate gekozen, zodat ik gelukkig word."

Aan die gedachte zal ik me vast moeten houden. Als ik deze reis mentaal wil overleven.
Als ik nog dezelfde Wendy wil zijn als ik terugkom.

Een miniscuul lachje kroop op mijn moeders gezicht.

'Ik zal aan Esmee vragen of ze je tas wil inpakken.' Ik denk dat ik mijn moeder nog nooit zo gelukkig heb gezien.

.
.
.
.

'Alice!' Ik rende naar mijn beste vriendin toe. In haar blauwe ogen weerspiegelde haar lach toen ze mij zag.

'Hey Wendy, heb je nog sappige roddels voor me?' Zei ze benieuwd, zoals altijd. Alice is de roddelkoningin van onze pack.

Ik keek haar aan met een serieuze blik.

'O nee, Wendy trekt haar serieuze blik! Iedereen zoek dekking!' Schreeuwde ze over het plein met haar handen om haar mond gevouwen om meer geluid te maken.

De klanken van onze lach weerkaatste over het hele plein. Nieuwsgierige blikken kwamen ons tegemoet.

'Oké, je bent weer normaal. Moet ik dat ook even omroepen?' Zei Alice, en ze wees naar de nieuwsgierige aagjes.

'Nee, dat hoeft niet. Maar ik heb echt belangrijk nieuws,' zei ik.

'Je weet dat je me alles kan vertellen, mijn mond is op slot.' Ze deed haar mond denkbeeldig dicht.

'We weten allebei dat wat ik jou ga vertellen, dankzij de mobiele telefoon, straks iedereen weet. Maar alsnog vertel ik het je wel. Ik ga opzoek naar mijn mate.'

Haar mond viel open. Haar net nog lachende ogen zijn nu gevuld met verbazing.

'Jij, de toekomstige Alpha van de Europese pack, die nooit haar mate wou vinden gaat opzoek naar haar mate? We hebben het toch nog wel over dezelfde persoon toch?''

'Ja, we hebben het toch echt over hetzelfde persoon.'

'Ik moet dit gewoon meteen aan Lacey vertellen!'

En daar gaan we weer. Lacey verteld het aan haar mate, die verteld het aan hun vriendengroep, die verteld het aan hun familie, en zo gaat de cirkel door.

'Doe wat je niet laten kan,' zei ik geïrriteerd. Ik kan er gewoon niet tegen als mensen zo voorspelbaar zijn. Stel je voor dat alle mensen zo voorspelbaar zijn, dat iedereen hetzelfde is, dan gebeurt er toch nooit iets onverwachts?

'Wanneer vertrek je? Ik ben zo blij voor je!' Dat meende ze, en dat hoorde je. Ook al is ze voorspelbaar, ze is en blijft mijn beste vriendin. Voor altijd.

'Ik vertrek vandaag.'

Ze gaf me een knuffel. 'Ik ga je zo erg missen,' zei ze in mijn schouder, die helemaal nat was van tranen.

'Ik jou ook, Lis, ik jou ook.'