The Alphabeta

7

' Finn? Waar zit je?' Gil ik terwijl ik door de verschillende gangen hol. Paniek giert door mijn lichaam, niet wetend waar het eruit kan. Mijn benen beginnen steeds sneller te rennen. Alsof ze willen dat ze eraf slijten. Werkt je lichaam toch mooi samen. Slaat je hart op hol, doet de rest mee.

Op een gegeven moment kom ik aan bij een deur, en achter de deur hoor ik gesnotter. Luid gesnotter. Het klinkt alsof er een dier aan het doodgaan is daar. Zachtjes klop ik op de deur, alsof die net zo fragiel is als het betaatje dat erin zit. Waarschijnlijk.

'Ga weg!' Mijn hart brak toen hij die dingen zei. Dat mijn mate denkt dat ik hem niet wil, is een vreselijke gedachte. Moordend. Want misschien ken ik hem nog niet, maar hij is speciaal voor mij gemaakt. Voor mij en mij alleen. En we zullen trouwen, een pack leiden, pups krijgen, en gelukkig worden... ik zucht. Ik schud de gedachte van me af. Wat is er gebeurd met de oude Wendy? Die een hekel had aan mates en alles eromheen? Die is weg. En dat moet ik leren accepteren.

'Finn, ik ga niet weg. Ik laat je niet alleen, en ik wijs je ook niet af.' Het huilen wordt wat zachteraan de andere kant. 'J- je wijst me niet af? Maar je
wou helemaal geen  mate!' Roept Finn verdrietig. 'Voordat ik jullie had ontmoet wou ik geen mate, maar nu ik twee geweldige mates heb, hoe kan ik jullie afwijzen? Ik ken jullie nauwelijks en toch hou ik van jullie. Dat betekent toch wel iets?' Het is weer even stil, en ik zweer dat ik door de deur heen Finns hersens hoor kraken. 'Ja, vast wel. En ik hou ook van jou, Wen. Hier komt de bèta!' Wat bedoelt hij daar nou weer mee? De deur schiet open en gooit mij op de grond. Au. Finns ogen worden  groot. 'Het spijt me zo. Wat ben ik toch een vreselijk persoon! Ik vind mijn mate en wat doe ik? Ik gedraag me als een watje en ga huilen, en daarna gooi ik mijn mate op de grond! Normaal ben ik niet zo zwak hoor!' Ik wrijf over mijn hoofd en lach. 'Het is niet erg hoor als een man emotie toont. Dat is juist aantrekkelijk,' fluister ik in Finns oor. Finn slikt.  'Kusje er op?' Zegt hij en wijst naar mijn achterhoofd. Ik grinnik. 'Nee Finn, niet vandaag.'

Finn pakt mij  hand en we gaan terug naar Tony. Even vergeten dat ik twee stuks heb.

.
.
.

Zodra Finn en ik binnen lopen, kijkt Tony ons vies aan. Nou, hij kijkt Finn boos aan. 'Finn kan ik je even alleen spreken?' Tony en Finn kijken elkaar aan , en ik zweer als ogen konden doden, waren ze nu allebei dood op de grond gevallen. Finn knikt. 'Prinses, ik zie je straks weer,' zegt Finn. Tony's ogen worden groot, zodat alle woede erin kan. 'Uhm Finn, zo noem ik Wendy al. Verzin jij maar je eigen koosnaampje.' 'Het is ook mijn koosnaampje en Wendy is ook mijn mate,' stelt Finn vast. 'Ja, maar,' en al kibbelend liepen ze weg.

Als dat maar goed gaat...

.
.
.
.

Drama, drama, drama volgend hoofdstuk? Hoe zouden jullie dat doen met twee hunk mates?

WHOOP WHOOP WE ZIJN OVER DE 100 VIEWS!! Echt, het voelt super om te weten dat er echt mensen zijn die mijn verhaal lezen! Keep going!

Vote
Comment