Mama Oumaima

Hoofdstuk 3 // Achtergelaten

'M..mmaa..maaar dat kan niet' stortte ik er uit. Ik jankte ik schreeuwde. Alles wat opgepropt zat kwam eruit. Waarom, waarom! Riep ik.

"Mevrouw, het spijt ons maar hij had sowieso niet lang meer. Het was helemaal uitgezaaid in zijn lichaam. Kanker blijft een moeilijke ziekte. Gecondoleerd mevrouw." En de dokter verliet de kamer.

Ik stortte me in en viel op de grond. Ik schreeuwde van alles en huilde nog harder dan ooit. Ik was helemaal vergeten dat Nour al die tijd naast me zat te huilen. Ik belde mijn schoonmoeder op. Hoe? Hoe Ya Allah moet ik dit zijn moeder vertellen. Ze zal helemaal kapot gaan. Na 2 keer overgaan nam ze op.

O= Oumaima
MY= Mama Yassin

O: yemaaa, y..ya..yassinnn. Kwam er moeilijk uit. Een hele harde snik verliet mijn mond.
MY: YA ALLAH, NEEEEEEEE, MIJN ZOOOOONNN YA RABBI.

Ze schreeuwde super hard en ik hoorde haar super hard huilen. Ze hing gelijk op en ik wist dat ze onderweg was naar het ziekenhuis.

Ik had Yassin helemaal nog niet gezien en afscheid kunnen nemen. Nu kon het nog, straks met alle familie erbij wordt het moeilijk. Ik liep naar de kamer toe en haalde het doek van zijn gezicht af. Ik sprak een dua in zijn oor uit en gaf hem kusjes. 'Yassin, ik houd van je. Ya Allah schenk hem jannah el Firdaous. Het spijt me als ik ooit iets fout deed wat jij niet leuk vond.Vergeef me alsjeblieft.' eindigde ik. Ik hield zijn hand stevig vast, die nu ijskoud was. Een rilling ging door mijn lichaam. Hij is gewoon dood.... Dood als niks meer. Zijn hart heeft het begeven.

Ik hoorde iemand heel hard op de gang schreeuwen. Ik schrok hier heel erg ervan en het zorgde er ook voor lichte paniek in mijn hoofd. Ik ademde even goed diep, maar doordat ik zo diep ademde moest ik weer heel hard huilen.

Mijn schoonouders kwamen binnen en ik nestelde algauw in mijn schoonvaders grote armen. Ik huilde als een klein kind en hij probeerde mij te troosten. Arme Nour ik ben haar helemaal vergeten. Ik keek naar haar ogen. Papa's ogen. Tranen verlaten alweer mijn ogen. Zal ik ooit nog stoppen met huilen? De pijn in mijn hart is ondraaglijk. Ik voel een hele scherpe mes diep in mijn hart. Langzaam heel langzaam waardoor het extra pijn doet wordt de helft van mijn hart er afgesneden. Mijn wederhelft, mijn Yassin is weg. Daar gaat de helft van mijn hart.

Het is nu 00:24. Lamyae heeft Nour allang opgehaald en ze zijn nu samen thuis. Iedereen is nog in het ziekenhuis. Mijn ouders zijn ook zo snel mogelijk gekomen en nu zitten we hier met de familie. Iedereen gebroken.

Yassin was de trots van de familie. Iedereen kende hem als de goeie moslim maar ook als de hardwerkende. Zoveel vragen zitten in mijn hoofd. Hoe? Waarom? Hoezo? Ik wil niks meer ik wil mezelf weggooien bij het ziekenhuisafval. Yassin waarom heb je mij alleen gelaten in deze wereld. Kon je ons echt niet meenemen. Nour en ik? Kon dat niet.

Iedereen was al weg naar huis. Ik ruimde alle spullen op. Zijn lievelingsdeken waar hij thuis altijd onder lag. Ik bracht hem naar mijn gezicht en snoof die heerlijke geur van Yassin. Ik vouwde al zijn spullen en kleertjes op en deed het in zijn koffer. Ik begon ineens heel zwak te worden en licht in mijn hoofd. Ik pakte snel een glas en dronk wat. Gelukkig.. Het ging al wat beter en ik ruimde alles verder op. Alles was opgeruimd. Het enige wat er nog lag was Yassin.

Ik zit nu in mijn auto, het is nu gewoon 5:43. Ik zie er als een dooie uit, make-up uitgelopen. Kleren zitten niet goed. En mijn knot is zwaar uitgezakt. Yassin is net door de dokters in de koeling gezet. Ik was erbij en het was heftig, pfoee het zal maar je baan zijn.

Het was nog pikdonker buiten. K..knn.knooorr. Dat was mijn maag. Ik heb zoveel honger. Maar ik kan niet eten. Daar heb ik veelste veel verdriet voor. Ik begon wat rondjes te rijden, geen idee waar. Na een halfuur was ik het zat. Het beeld van Yassin in die koeling staat nog steeds op mijn netvlies geschreven. Ik sla op mijn stuur en huil het uit. 'Ya Allah'.
Ik besloot maar naar huis te gaan aangezien het al 6:13 is. Veelste laat. Ik ben super moe.

Het huis is helemaal donker, er staat geen één licht aan. Logisch, iedereen slaapt. Ik doe mijn schoenen uit en hang mijn jas op. Ik gooi mijn tas ergens in een hoekje en zet de kaarsen aan. Ik pak een dekentje en ga eenzaam op de bank zitten met mijn benen opgetrokken. Snikken verlaten alweer mijn mond. Het irriteert me gewoon zwaar dat niemand mijn pijn voelt, en de leegte in huis.

Ik hoor iemand zachtjes de trap afkomen en daar staat een bezorgde Lamyae. Ze geeft me een medelijdende blik. 'Hij is bij een veel betere plek dan hier' fluisterde ze zacht. Weer moest ik janken. 'Ik weet het' kwam er moeilijk uit. Ze hielp me naar boven lopen en ik ging in mijn bed liggen. Het voelde zo leeg naast me. Afgelopen maand lag ik sowieso al alleen in bed maar nu is het leger dan leger. Ik huilde mezelf in slaap. Hopend dat ik wakker word en dit allemaal niet is gebeurd. Maar helaas het is de harde waarheid

Wordt vervolgd...

Kort deeltje omdat de helft was verdwenen 😅🙄