Mama Oumaima

Hoofdstuk 4 // hoe nu verder?

Ik voel iets heel fels de kamer doordringen. Ik zucht geïrriteerd. Wat moet mij op deze vroege ochtend Wakker maken. Langzaam open ik mijn ogen. Wat ik misschien beter niet had kunnen doen. De felle zonnestralen  schijnen zo mijn kamer in. Hoe laat zal t zijn? Ik pak mijn iPhone 6 plus van mijn nachtkastje en draai hem om. Een harde gil komt uit mijn mond. 'YAAASSIINNNN'. En voor ik het weet ook zo duizende tranen. Ik weet niet eens hoe laat t is want het eerste wat ik zag, was de achtergrond. Een mooie foto van Nour, Yassin en ik op het mooie Cannes. Trillend pak ik weer mijn telefoon op om dit keer wel echt te kijken hoe laat het is. Mijn telefoon geeft aan dat het al 19:43 is. Ik herinner me alweer dat ik mezelf gisteren in slaap heb gejankt. Ik duik weer onder de dekens en probeer weer te slapen, even van deze wereld.

Pov lamyae
Ik heb vandaag het hele huis schoongemaakt. Alleen krijg ik geen kik van oumaima te horen. Ze heeft haar kamer dicht gedaan. Ik heb Nour daarom ook maar even naar haar oom gebracht. De broer van oumaima. Hij zat bij mij op het mbo dus ik ken hem al langer. Ik klop nog eens op de deur van oumaima. 'Oumaima ben je wakker?'. Geen gehoor. 'Oumaima open de deur alsjeblieft, opsluiten heeft geen zin'. Een snikkende antwoord wat op laat me met rust moet lijken kreeg ik terug. Niet veel later ging de deur open. Ik schrok even. 'Wat is hier gebeurd?'. De hele kamer was een troep en om niet over oumaima te praten. Je zag haar eigen oog kleur niet meer, ik zag alleen maar rood. Haar mooie haren zaten in een vieze knot die je geen knot meer kunt noemen. En overal lagen zakdoejes. Teveel praten had geen nut dus ik nam haar mee naar de badkamer. Ik liet haar lekker in bad liggen terwijl ik ondertussen beneden harira soep aan het klaarmaken was.

'Lamyaeeeee' hoorde ik haar roepen. Ik liep zo snel mogelijk de trap op naar boven. 'jaa wat is er' zei ik. 'Mijn badjas'. Ik hielp haar met aankleden en we liepen samen naar beneden. Ik had een warm plekje op de bank gemaakt en gaf haar de soepkom.

Pov Oumaima.
Daar zat ik dan op de bank. Ik was eindelijk even op adem gekomen en had een lekkere bad genomen. Ik was ook niet meer aan het hyperventileren. Mijn hart begon sneller te kloppen en ik voelde mezelf warmer worden. Ik keek wild om me heen. 'Waar is Nour' riep ik hysterisch. Ze vertelde me dat ze die naar mijn broer had gebracht. Hoe zou het met hem gaan? Ik heb mijn familie al 1 maand niet gezien. Ik was zo druk met werk en yassin dat elke keer als ze hulp aanboden ik ze heb geweigerd. Hoe graag zou ik nu in de warme armen van mijn moeder willen liggen als een kleine meisje. En dat mijn moeder zou zeggen dat alles goed zal komen en het allemaal niet waar is. Maar Back to reality. Er moet zoveel geregeld worden, dat ik bij die gedachte  alleen al depressie voel opkomen.

Ik stond op met mijn kommetje en liep er mee naar de keuken waar ik hem begon af te wassen en nog andere spulletjes. Lamyae stond me aan te staren. 'Je hoeft je voor niemand sterk te houden oum' zei ze. Wijze woorden, ze heeft gelijk ook. Maar wat gaat het mensen aan hoe kapot ik ga. Er waren altijd van die goedkope oude klas genoten van yassin die dolgraag met hem wouden trouwen. En dan zullen ze nu zien dat we niet meer bij elkaar zijn. En dat ik alleen ben. Dat is wat mensen willen zien. Dat het slecht met je gaat.

Ik sloot de deur weer dicht. Ik heb lamyae gezegd dat ze genoeg voor me heeft gedaan en het wel goed zo is. Ik wil liever alleen zijn. Een diepe zucht verlaat me mond. Het galmt hier helemaal door het huis. Maar het galmt ook van leegte in mijn hart. Druppel, druppel en zo gaan we weer verder.

Het mag, ik mag huilen. Altijd heb ik me sterk moeten houden, omdat andere ons niet samen wouden zien. Mijn familie dacht dat ik het niet zou maken. Maar mijn moeder zei me altijd, als je iets wilt kun je het. Kun je het dromen? Dan kun je het waarmaken. Ik liet mijn tranen in de vrije laat. Vandaag mag het. Ik heb geen idee hoeveel ik die avond heb gehuild. 1 misschien wel 2 emmers vol.

Kun je je het voorstellen. Hoe je leven zo kan omslaan. Maar hoe moet ik nu verder gaan? Ya rabbi ik zie het niet meer zitten. Ik zal geen liefde meer kennen. Wie zal mij die aandacht geven die ik nodig heb. Met wie zal ik zoveel nog lachen en die mooie reizen maken. Ik zie me zelf nergens meer. Alleen als een zeikende moeder die over stresst is en alleen maar overuren werkt. Ik zal voor eeuwig alleenstaand zijn. Erger dan dit kan niet toch. Vanaf je 27ste tot het einde alleenstaand zijn, geen man of liefde.

Ik sta op en besluit maar naar boven te gaan. Ik stap de douche in om mijn tanden te poetsen. Mijn ogen stralen zoveel pijn en verdriet uit. Oke oumaima het komt goed. Hij is bij Allah! Houd op met janken! Hij is ergens veel beter en hij mist jou absoluut niet. Dat zijn de woorden die ik tegen me zelf zei. Was ik eigenlijk wel een goede vrouw? Zat ik niet teveel op mijn werk? Straks was hij niet tevreden over iets maar zei hij het niet om me niet te kwetsen? Hij kon beter krijgen dan mij, kijk me lelijk zijn dan. Zonder zelfvertrouwen en mijn gezicht gebogen liep ik naar mijn kamer. En daar verrichte ik nog Isha en dook mijn bed in. Ik zette zachtjes surat al Noor op. Mijn lievelings surat. Ook nu liet ik weer mijn tranen in vrije loop. Ik scrolde door mijn fotoalbum, zoveel foto's samen. We waren zo gelukkig, waren goed gezegd. Zonder hem ben ik niks. En zal ik niks worden.

Wordt vervolgd ...