Mama Oumaima

Hoofdstuk 5 // Afscheid

We zijn nu 3 weken verder. Eigenlijk heb ik weinig gedaan in die tijd. Tenzij je huilen een bezigheid noemt. 2,5 week geleden zijn we met het vliegtuig naar Marokko geweest. Daar hebben ze hem toen begraven.

We verbleven bij zijn oma die daar in de bergen woont. Ik had mijn tante al gebeld dat ik bij haar zou overnachten, maar ik werd zo wat gedwongen door mijn schoonouders om mee te gaan. Die ochtend was het chaos. Ik weet niet hoeveel mensen er waren, maar volgens mij was heel Nederland met ons mee gekomen. Zoveel familie en vrienden, vooral vrienden. Ik wist nooit dat hij zo bekend was.

Elke keer liep ik heen en weer om voor water of wat te eten voor de kleine kinderen te pakken. Ik voelde me verantwoordelijk om te helpen. Alle tantes en nichten waren zo oud. Ik kan geen oude mensen voor mij laten heen en weer lopen dus deed ik het maar zelf. En aangezien 75% te druk bezig was met huilen en praten over herinneringen had niemand door dat eigenlijk zijn EIGEN vrouw. Het als 1 van de moeilijkste moest hebben. Maar nee hoor, geen spikkeltje medeleven toonde ze. Zijn moeder en vader waren ook nog buiten het een en ander aan het regelen.

Ze kwamen met tasje binnen toen ik de afwas aan het doen was en druk bezig was met iedereen die mij riep. Toen ze me zag liet ze alle tasjes vallen. 'Benti, wat ben je ingodsnaam aan het doen' riep ze. Of nouja je kon het eerder schreeuwen. Ze begon boos tegen haar nichtjes en zussen te roepen hoe ze mij zoiets konden laten doen. Ik kon het niet meer volhouden en liep naar de sta7.

Ik keek naar beneden, zoveel auto's allemaal voor. Yassin. Ik durf zijn naam bijna niet eens meer te noemen. Ik deed dua's en vroeg Allah swt hem het goede te geven, en hem te vergeven voor het foute wat hij heeft gedaan. Ik moest weer huilen. Tuurlijk moest ik huilen. Wie zou er niet huilen als je man overlijd. Ik hoorde iemand naar boven komen. Ik veegde snel mijn tranen weg en draaide me om. Volgens mij had diegene mij al zien huilen. Het leek op een Franse-Marokkaan. Getinte jongen met een opscheertje met bos krullen. Ik sloeg mijn blik neer en draaide me weer om.

'Mag ik je wat vertellen?' Vroeg hij mij. Ik had hier werkelijk geen zin in. Yassin zou zo boos worden als hij mij nu zag. Ik schudde rustig van nee. Alsof hij mijn gedachten kon lezen zei hij ;' ik was yassins beste vriend, vanaf groep 1 tot de 5e klas. Hij is mijn broertje, ik zal nooit iets verkeerd mijn broertje aan doen.' Ik dacht even na, yassin vertelde wel eens dat hij een hele goede vriend had, waarmee hij niet zo veel contact meer had. Maar hun band was er nog steeds, en net zo goed als vroeger.

Pov Hicham
Meskiena, ze was zo verdrietig en bang. En terecht ook. Maar ik heb Yassin altijd paar dingen beloofd en dat was ook dat ik goed op zijn vrouw zou letten. Ik vertelde haar alles wat ik van Yassin moest zeggen. Hoe goed ik op haar moet letten, dat ik vaak bij haar zal langs komen om alles te checken en dat ik je moet helpen met elke klusje die ze moet doen. 'Weetje, jij en yassin begonnen pas echt met elkaar leren kennen toen jullie 20 waren, maar voor die tijd had ie al een oogje op je. Hij zei mij altijd. Broer ik zal hoe dan ook met haar trouwen zij is mijn mektab'. Ik zag dat ze moest huilen. Ik pakte een doekje uit mijn zak en gaf het haar. Ik probeerde haar te troosten.

Pov Oumaima
We liepen samen weer naar beneden, hij had me wel verteld dat ik moest oppassen voor zijn neefen, die zijn blijkbaar hele vieze jongens. Toen ik beneden was en met mijn ogen mijn schoonvader zocht liepen allemaal vrouwen op me af. Allemaal vertelde ze hoeveel spijt ze hadden. Tja het zal wel, want zo geloofwaardig kwam het niet over. Ik knikte van dat het goed was en liep naar mijn schoonvader. 'Hoe laat gaan we voor hem bidden?' Vroeg ik. 'Zorg dat je over 30 minuten klaar staat' antwoordde hij.

Ik liep naar boven en verrichte daar de woedoe. Ik liep naar de logeerkamer waar mijn trollie stond. Ik pakte een lange zwarte jurk eruit. En deed die aan. Welke kleur hoofddoek moet ik omdoen? Ik koos uiteindelijk voor licht roze. En deed hem om. 'Alhamdulilah' zei ik zachtjes. Ik draag zelf geen hoofddoek maar vind het altijd wel super mooi. Ik verrichte zelf nog 2 extra gebeden, met zoveel dua's. Voor Yassin, voor mezelf, zijn familie, en al onze broeders en zusters. Iemand riep mijn naam dus ik liep met mijn tasje naar beneden. Ik liep de hoek om toen alle ogen op mij gericht waren. Mijn ogen waren alweer volgestroomd. Ik liep naar de gang waar ik mijn witte all-stars aan deed. Ik liep achter mijn schoonouders naar de auto. 'Benti, er gaan veel mensen met ons in de auto. Misschien is het beter als je met hicham mee rijd dan kun je even rustig nadenken'. Ik knikte dat het goed was en zocht met mijn ogen hicham, of hoe hij heten mag. Owja daar. Ik liep er snel heen voordat mensen naar me toe zouden komen en weer hele verhalen zouden vertellen. Ik stapte achter in. En hij begon achter Yassin's ouders te rijden. Hij zette Surat el Noor op. Hoe weet hij dat dit mijn lievelings surat is? 'Yassin zette altijd deze aan, als hij je miste' zei hij.

Aangekomen bij de moskee liepen we naar een speciale kamertje waar we hem nog mochten zien. Jemig wat was het druk. Snappen ze dan echt niet dat de eerste die hem willen zien zijn ouders, broers en ik zijn. Ik liep naar het toilet. Ik veegde mijn tranen weg en liep naar het gebedszaal. Ik ging op de grond zitten en wachten tot de adhaan zou gaan. 5 minuten later kwam de hele familie binnen. Ik werd meegetrokken door zijn moeder. 'sorry schat, ik ben zo druk en al deze mensen denken alleen aan zich zelf. Ga, gaa naar je man kijken.' zei ze.

Met trillende benen liep ik naar het kamertje. Ik durf helemaal niet. Niemand die hier is om mij bij te staan. Mijn moeder niet, mijn familie niet. 'Bismillah'. Ik liep naar hem toe. Nee, neee ik kan dit niet. Ya rabbii. Het ziet er veelste eng uit. Ik zei snel een dua en liep door naar het gebedszaal. Het gebed werd verricht en volgens mij heeft Zuid-Korea mij zelfs horen huilen.

Ik zit nu op het bed in de logeerkamer. Ik heb mijn moeder net gebeld. Ze moest zo hard huilen en dat geld ook voor mij. Ik heb mijn ticket vervroegt en vertrek over 4 uurtjes. Ik kan het gewoon niet langer hier uithouden. Ik mis Nourtje, die tevergeefs bij mijn moeder is. Ik pak mijn spullen in. Ik besluit mijn hoofddoek gewoon op te houden, dan word ik minder lastig gevallen door die Marokkanen hier.

Ik heb zo snel als ik maar kon afscheid genomen van iedereen hier. We zitten nu in het vliegtuig. Ja we. Hicham voelde zich verplicht om mee te gaan en hij moet overmorgen alweer werken. Ik heb al zovaak gevlogen maar nog vind ik het doods eng. Ik reciteerde Quran en hield me stevig vast. Ik sloot me ogen. Misschien toch nog even 1 uurtje slapen.

'dankjewel, ja bedankt'. We zijn weer aangekomen op Amsterdam AirPort. Ik loop naar de aankomst hal. Verschrikkelijk vind ik het nu. Alle mensen die mij zullen aankijken. Ik loop er doorheen en zie mijn familie daar staan. Ik ren naar mijn moeder toe en knuffel haar als een gek. Dit doe ik bij al mijn familie leden. Ik heb ze allemaal zo gemist. Ik voel me al een stuk beter nu ik ze heb gezien, alleen jammer dat Noortje niet mee is. Maar als we net willen weglopen zie ik een kinderwagen achter mijn vader staan. 'Nouuuurtjeeeee' riep ik. Een glimlachende baby was me aan het aanstaren. Ik maakte haar los uit haar kinderwagen en begon haar volop kusjes te geven en te knuffelen. Mama heeft je zo erg gemist.

Wordt vervolgd ...