Rena:
Hay! Ik ben Rena, een verwaalde wolf in groot bos. Hoe ik hier kwam?
Laat me het je vertellen.
Ik was geboren in een roedel, natuurlijk. Het was een hele grote roedel en we waren allemaal dol op elkaar. Iedereen mocht elkaar graag. Het was altijd een feestje als je thuis was. Ik had veel vrienden en dat was ook nog een voordeel. En dan zijn er ook bog mijn vader en moeder mijn vader en moeder die waren mijn alles, mijn veilige wereldje die niemand kon breken. Ik was de dochter van de Alfa, en niemand kreeg mij klein.
Mijn vader was de meest gevreeste alfa van het hele land. Iedereen keek tegen hem op. Ik voelde me sterk, alsof mijn ouders de machrigste personen op heel de wereld waren. Maar ja, dat denkt iedere kleine baby wolf toch? Ik speelde elke dag met mijn vrienden, en we hadden het grootste plezier. We lachten de hele dag, klommen in bomen en gingen samen jagen. Maar op de dag na mijn 16e verjaardag ging het helemaal mis.
De dag na mijn verjaardag was heel erg druk. Alles moest opgeruimd worden en het was heel veel werk. We waren heel druk bezig, maar tegelijkertijd waren we aan het meezingen met de radio. Ik was net bezig met het opruimen van de resten van het eten, toen mijn lievelingsliedje op de radio kwam.
Ik zong en danste mee op het liedje, en net toen mijn moeder naar mij keek, begon ik te doen alsof ik een grote popster was met een luchtgitaar. Mijn moeder keek me verbaasd aan maar toen ze zag hoe ik naar haar keek, begon ze te schateren van het lachen. Het leek de perfecte dag te zijn. De dag dat je je realiseert dat je net 16 bent geworden, en dan het gevoel hebben alsof iedereen tegen je opkijkt. Gisteren was het mijn dag geweest, maar vandaag voelde het toch echt officieel.
Ik zat net achter mijn moeder aan te rennen met mijn bezem, tot we een hele harde kreet hoorden. We keken naar buiten en zagen een hele grote groep rogues. rogues zijn wolven die zonder roedel leven, maar soms werken ze samen om eten te krijgen.
En dat gebeurde hier.
Ze zagen ons als hun eten. Ik kende deze groep. Ze waren de groep rogues "geen naam". Wij hadden ze die naam gegeven omdat we niet op ze neer keken. Mijn vader vond ze buitenbeentjes. Ik had daar al zo vaak ruzie over gehad met mijn vader, maar hij leek het niet te willen. Ik had voorspeld dat dit zou gaan gebeuren, maar mijn vader had mij nooit geloofd. Altijd als ik naar mijn vader toeging had hij gezegd, " je overdrijft, ze zijn zo stom, ze durven het nooit tegen ons op te nemen" " ze kijken op ons neer, en jij zou niet tegen hun op moeten kijken. Je overschat ze". Ik had mijn vader maar gelooft,omdat ik deze discussie wou vermijden. En nu, nu viel deze groep onze roedel aan. Het ging er hard aan toe en ze roeiden omze roedel uit. Zelfs mijn vader en moeder.
Het deed me heel veel pijn toen ik toe moest kijken hoe deze rogues mijn roedel compleet vernietigde. Er was niks meer van de roedel over. Alle huizen stonden in brand en alles was verwoest. Ik was de enige die kon overleven en nu was ik zelf een rogue. Eentje waarvan ik dacht dat mijn vader me zou haten, als hij dit te weten zou komen. Eentje die verdwaald was in het bos. Het bos dat eerst tot haar terrein behoorde. De eerste tijd na de aanval op mijn roedel durfde ik niet uit mijn schuilplaats te komen. Ik was bang dat als iemand mij zag, diegene mij ook ging vermoorden. Het was een hele zware tijd. Maar natuurlijk moest ik een keer naar buiten, want ik had eten nodig. En dat was er niet in mijn schuilplaats. Ik was niet weg te krijgen van mijn oude territorium en ik huilde elke nacht naar de maan. Elke nacht van die nachtmerries, elke nacht die beelden van hoe de rogues mijn familie uitroeide. Het was vreselijk.
Elke nacht weer de beelden van hoe mijn vader en moeder streden om hen roedel bij elkaar te houden, en zoveel mogelijk overlevenden te houden. De laatste woorden van mijn vader waren: ga je mate zoeken. Zoek je zielsverwant en word gelukkig met hem. Ik hoop dat je hem op tijd vind en dat je super gelukkig word met hem. Ik had lang lopen nadenken over die woorden. Wat als ik hem niet meer vind? Dan stel ik mijn vader teleur en dat wil ik niet. Dat was al 2 jaar geleden en nu loop ik en loop ik. Totdat mijn poten me niet meer kunnen dragen en ik op de grond val van vermoeidheid, en niet wetend of ik mijn Mate ooit nog zal vinden.
Ik kan mijn ogen bijna niet meer openhouden, en ik ben bang om te slapen. Dan krijg ik weer die nachtmerrie. Dan zie ik het alweer. Opeens hoor ik een meisje. Het lijkt alsof ze bang is, want ik hoor haar schreeuwen. Ik ben gelijk klaar wakker. Ik heb altijd al mensen willen helpen en nu was er iemand die misschien mijn hulp wel kon gebruiken. Ik loop door de struiken naar het meisje toe en zie een paar bewakers op haar aflopen. Ze zien er heel eng uit en ze lijken haar te bedreigen. Ik stap op ze af en val aan. Ik had er net eentje neergehaald, toen er een hele grote, sterk uitziende bewaker aankwam. Hij viel me aan en gaf me een klap op mijn hoofd. Ik wist even niks meer.
Hoi iedereen! sommigen van jullie hebben dit boek al eerder gelezen op wattpad maar ik ben het nu aan het herschrijven! vertel me wat van de hernieuwde versie vinden!
Ps; vote!
Comment!
Share!!
Love u guyss
