Rena's pov
Ik zit hier nu maar. Ace is altijd weg en doet niks meer met me. Hij zegt dat het door zijn werk als alfa komt, en dat geloof ik ook wel, maar het is altijd hetzelfde .Hij is elke minuut weg en hij trekt zich er niks van aan als ik er iets van zeg. Het ging eerst zo goed en nu doet hij alsof ik niks voor hem beteken. Ik krijg er langzaam wel genoeg van. Zachtjes begin ik te huilen. Amore word helemaal gek van verdriet. Ze zit de hele tijd over hem te praten en over hoeveel ze hem mist. Dat maakt het er bij mij ook niet beter op. Ik loop naar het kantoor van Ace toe en wacht even voordat ik aanklop. Hij werd de laatste tijd vaak boos als iemand hem stoorde tijdens zijn werk. Ik raap al mijn moed bij elkaar en klop toch aan. Het duurde even voordat ik wat hoorde. "Hmm..." hoorde ik hem grommen. Voorzichtig deed ik de deur open en ging naar binnen. "Rena.. wat is er?" Vroeg Ace afgeleid. "Ik moet even met je praten" zei ik. "Ga zitten maar doe het wel snel" antwoorde hij. " ik weet dat je het de laatste tijd heel druk hebt met je werk als de alfa, maar kan je ook eens aandacht aan mij besteden?" Vroeg ik met iets meer zelfvertrouwen. Ik zag hem schrikken, maar een paar seconden later stonden zijn ogen weer kil en afstandelijk. Ik schrok van zijn reactie. Hij kwam op mij aflopen en zei," ik heb het te druk voor jou. Ik heb zoveel werk dat als ik dan eindelijk thuis ben, ik geen zin heb in iemand die de hele tijd aan mij hangt en dingen van mij verwacht. " wat had je dan verwacht?!" Riep ik boos. " mensen in de roedel vragen zich af of de Alfa, zijn Luna nog wel ziet zitten. En ja, eerlijk gezegd twijfel ik daar ook aan. Ik zit elke dag te huilen omdat mijn Mate geen zin heeft in mij! En nee... natuurlijk weet jij dat niet " zei ik. " WANT JIJ BENT ER NOOIT VOOR ME!" Schreeuwde ik. "Ik heb je nodig, de hele tijd". " maar nee.. meneertje heeft het te druk voor zijn Luna omdat hij alfa moet spelen". Ik sta boos op en zet een paar stappen naar achteren. Ik zie zijn ogen zwart worden en ik word bang. Hij heeft al die tijd niks gezegd en kwam grommend op me af lopen. Ik ren naar achter tot ik de deurklink in mijn hand voel. Hij staat nu recht voor me en heft zijn hand op. Ik duik in elkaar en net voordat zijn hand de plek raakte waar ik net stond, deed ik de deur open en vluchtte ik het bos in. " wat denkt hij wel niet?" Zei ik in mezelf. Nu is hij echt te ver gegaan.
Rena
Ik loop hier nu al een tijdje en Amore schreeuwt het uit. Ze is boos en wilt het liefste gaan rennen. Maar ik durf niet. Stel je voor dat anderen me zien? Ik ben namelijk een witte wolf. Vroeger werd ik daar mee gepest. Dat kwam omdat ik anders was. Nu schaam ik me voor mijn witte vacht. Mijn ouders zeiden vroeger altijd dat ik speciaal was, maar dat zeiden ze alleen maar om mij een beetje op te vrolijken van al het gepest. Ik voelde mij een mislukking. Maar nu ben ik zo bang dat ik wil vluchten. Ik twijfel even en dan denk ik "het maakt toch niks meer uit, ik ga niet terug". Ik veranderen in mijn mooie witte wolf en voel me vrij. ik voel mijn spieren zich uitrekken en begin te rennen. Ik geniet van de wind door mijn vacht en het gevoel van vrijheid. Ik heb het gevoel dat ik de hele wereld aankan in mijn wolvenvorm. Na een lange tijd gerent te hebben, voel ik mij opeens heel moe worden. Ik kom uit bij een meertje, en ga even wat drinken. Ik zie de sterren en de maan weerkaatsen in het water. Ik ben blij en verdrietig tegelijk. Het geluid van water maakt me rustig en ik ga tegen de boom naast het water aanliggen. Ik staar nog een tijdje in het water en denk terug aan de tijd bij mijn oude roedel. Ik denk terug aan mijn ouders en hoe ze me altijd beschermden. En met die gedachte val ik in een diepe slaap..
Een paar uur later..
Ik lig lekker te slapen, als ik opeens geritsel hoor achter me. Ik word langzaam wakker en realiseer me niet dat ik misschien wel in gevaar ben. Ik loop naar het beekje en begin weer te drinken. Ik schrik wanneer ik opeens een weerspiegeling in het water zie van een wolf, die zijn tanden ontbloot en begint te grommen. Ik ben zo erg op de wolf naast mij gericht, dat ik niet door heb dat er aan de andere kant naast mij nog drie wolven verschijnen. Een daarvan bijt in mijn poot en een andere bijt in mijn nek. ik schreeuw en schreeuw.. Ik roep om Ace maar ik weet dat hij me niet kan horen. Opeens zie ik mijn vader voor me. Ik zie weer voor me hoe hij aan stukken gescheurd werd en dat de wolf zijn nek omdraait. Ik begin te shaken en ik jankte van de pijn. De bruine wolf geeft een klap op mijn kop en dan word alles zwart..
Ace
Ik werd wakker van de stem van Rena in mijn hoofd. Ze klonk alsof ze pijn had en ik werd kwaad. Wat was er ook al weer gebeurd vanmiddag? O ja, ik had ruzie met haar gemaakt en ik had haar bijna geslagen. Ik was nadat ze weg gerent was zo overstuur en agressief geweest dat mijn Bèta, Drake mij een verdovingsspuit moest geven. Opeens hoor ik Rena's stem weer. Nu wist ik het zeker! Ze had pijn! Mijn wolf Demon werd helemaal boos. Ze zat in de problemen. En ik had daarvoor gezorgd. nu moest degene die haar pijn deed boeten. Ik riep Drake en Ryan via de mindlink en zei dat ze naar het geheime plekje in het bos moesten komen. Ze antwoordden dat ze eraan kwamen. Ik veranderde in mijn grote, zwarte wolf en rende zo hard als ik kon naar het geheime plekje. Terwijl ik erheen rende kwamen Drake en Ryan naast mij rennen. Opeens rook ik haar! Ze was hierlangs geweest! Ik Volgde haar geur en kwam uit bij een meertje. Wat ik daar aantrof, maakte me nog kwader. Ik rook haar, maar ik rook en zag ook overal bloed. Haar bloed. En dat was hetgeen dat mijn wolf deed overslaan van woede.
