Toen ik de volgende morgen wakker werd, was ik niet meer in een cel. Ik kreunde weer en opende mijn ogen. Het ging met moeite en ik had een hele erge hoofdpijn. Ik lag heerlijk op een zacht warm bed. 'Waar ben ik? Wat doe ik in een bed?' Dacht ik en zuchtte. Ik kon niet helder nadenken. Het enige dat ik wist was dat een jongen zei dat ik zijn mate ben. Mijn hersenen waren non-actief en ik haatte het, ik was altijd scherp, dat heeft mijn Vader me geleerd. Hij en ik trainde elke dag en ik was blij dat we het deden. Omdat ik nu eigenlijk was getraind tot een soldaat en geen achtelijke huis vrouw. Misschien kwam het omdat ik het enigst kind was en me vader hoopte op een jongen. Maar ik kon/kan er niks aan doen. Toch heb ik een geweldig leventje gehad toen ik nog in mijn oude roedel zat. Ik knipperde met mijn ogen en rolde over op mijn rug.
"Je bent waker" zij een stem. Mijn ogen vlogen open en ik keek naar het raam waar een silhouet zat. Ik ging langzaam zitten en keek de jongen nieuwsgierig aan. De jongen had een geweldige lekkere geur. De geur van vanille, de geur van-"Mate" gromde Amore. Ik bevroor. De jongen stond op en liep naar mij toe. Ik bekeek zijn lichaam en voelde mijn wangen heet worden. Hij was hot. Een cobra figuur, met goed gespierde armen. "Ik ben Ace, Alfa van The Golden Rose pack" zij hij en ging zitten op het bed en keek me aan. Mijn adem bleef haken toen we elkaar in de ogen keken. Hij was...zo knap en hot, was hij werkelijk mijn mate?" Hoe heet je?" Vroeg de jongen kalm. Zijn stem kalmde mijn hart gelijk rustig. Ik kan het niet helpen maar glimlachte een beetje. "Rena" zei ik voorzichtig. De jongen trok een schuine glimlach en leunde een beetje naar me toe. Hij snoof op mijn nek en ik rilde van zijn snuif. Ik giechelde en trok een beetje weg. "Je weet toch dat wij Mates zijn?" Vroeg hij zachtjes. Ik knikte en ging een beetje naar achteren terwijl hij naar voren kwam en boven op me ging liggen met zijn handen en knieën.
Ace glimlachte en ik was betoverd door zijn glimlach. Ik wilde dit niet maar ik kon er niks aan doen. Ik voelde wat voor deze jongen. En ik kende hem pas net. In de cel was hij zo hardhandig geweest. Een meedogenloos wezen. Ik moest toegeven. Ik was bang voor hem, maar zodra ik die ogen zag, zijn prachtige mooie, hazelnoot bruine ogen, ik was opslag vergeten wie ik voor me had. Maar nu, nu terwijl hij hier zo boven me hing, sloeg de twijfel weer toe. Ik was weer bang. Bang voor wat hij mij aan zou kunnen doen, zoals toen, in die cel. Ik ging verder naar achteren maar hij kwam meer naar voren. Hij wreef over mijn wang en ik zag zijn ogen naar goud kleuren.
Ik weet wat dat betekend. Het betekend dat hij meer wilt, maar ik kan dat niet. Ik kende hem pas een paar seconden en ik was bang voor hem. Nu kleurden zijn ogen weer naar zijn mooie, hazelnootachtige bruine kleur. Hij had door dat ik het niet leuk vond. Maak je geen zorgen zei hij. Ik deed alsof ik niet begreep wat hij bedoelde. Maar hij had het door. Ik weet dat je bang voor me bent, maar ik kan nu al niet meer zonder je. Je bent mijn Luna, en dat zal je altijd blijven. Ik knikte en gebaarde dat hij van me af moest gaan. "Ik moet het tegen mijn ouders zeggen" zei hij en stond op. "Loop je mee?" Vroeg hij. Eerst durfde ik niet en hij merkte het. " ze zullen je prachtig vinden, net zoals ik dat vind" zei Ace. "Ace... hoe kun je nu zeggen dat je me prachtig vind? Ik ken je pas net een paar seconden en dan doe je al zo? En trouwens ik vind het gewoon lastig, ik heb al tijden niet meer in een roedel geleefd en het is heel wat om opeens als Luna voorgesteld te moeten worden" zei ik.
Hij kwam voor me staan en speelde voorzichtig met mijn haar. Hij tilde me op en ik sloeg mijn benen om hem heen omdat ik niet wou vallen. Hij vatte dit op alsof hij door mocht gaan en Hij gaf me vervolgens een kusje op mijn voorhoofd en dat gaf mij tintelingen. Het voelde fijn.. Ik voelde mij gelijk een stuk zekerder over mezelf, en hij merkte het. "Ga je mee?" Vroeg hij. " Ja, laten we maar gaan dan" zei ik nog een beetje twijfelend. Samen liepen we door het mega grote huis. Het was overal zwart met grijs en wit. Het zag er heel mooi uit en het was heel modern ingericht. Ik wist zeker, dat als hij mij nu alleen zou laten dat ik gelijk al niet meer wist waar ik was. Het was echt mega groot. Ik voelde me niet op mijn gemak. Overal liepen mensen en ik voelde me bekeken. Iedereen had vast al wel te horen gekregen dat de alfa een rogue gevangen had genomen en haar had gemarteld. En nu zien ze hem hier lopen met dat meisje. De rogue. Iedereen wist dat een rogue niet welk0om was in een roedel. Dat was ook een van de vele redenen dat ik bang was om als Luna voorgesteld te worden. Ze zullen het nooit accepteren. Een rogue hoort niet thuis in een roedel. Daar was ik inmiddels wel achter gekomen, door de ideeën van mijn vader en door de tijd dat ik als rogue door de bossen zwierf en ik nergens b ij hoorde. Toen pas voelde ik me zoals de rogue-groep zich gevoelt moesten hebben. Opeens begon Ace te praten. " dit is het roedelhuis, hier komen veel van de roedelleden als ze willen uitrusten of gewoon even rust willen hebben. Hiernaast zit het alfa-huis. Daar verblijven mijn ouders, en nu ook wij". Ik was onder de indruk. Opeens klonk er hele mooie piano muziek. "OMG!! wie speelt daar op die piano??" vroeg ik. "Dat... dat is mijn moeder" zei Ace twijfelend.
