Yezda

Giriş

     Gönder butonuna bastığımda artık geri dönüşümün olmadığını biliyordum. Başka çarem olsaydı eğer bunlardan kurtulabilmemin bir imkanı olsaydı böyle bir başvuruyu yapar mıydım bilmiyorum ama zaten düşünmek içinde çok geç. Şimdi kazanma ihtimalimin olduğu bu başvurunun sonucunu beklemek dışında yapabileceğim bir şey yok.
    Ben Umut. 21 yıllık hayatım boyunca kendi evimde besleme gibi muamele gören aslında çok kırgın ama bir o kadarda hırçın bir kızım. Son vasiyetiyle bana fayda sağlamak için uğraşan dedem dışında kimse beni düşünmedi. Ne ben savunmasız küçük bir kız çocuğuyken terk edip giden babam, ne de babamın aşkından kendini asan annem bana dedem kadar kol kanat germedi. Vasiyet edip beni okutması için amcama şart koşan dedem amcamın benim hakkımı yiyeceğinden bihaberdi elbette. Amcam olacak o şeref yoksunu köpek dedemin bana bıraktığı eğitim parasının üstüne konup kızına gelecek sunmanın derdine düşmüşken; ben emeklerimin karşılığını alamamıştım. Varlık içinde yokluk çekerken elimde diplomam olacak kadar ilçe içindeki iki yıllık yüksekokulu bitirmiştim. Amacım elimdeki bu diplomamı kaçış bileti olarak kullanmaktı. 
    Anne babasının umursamadığı çocukların sonu nedir bilir misiniz? Ezilirler, hor görülürler, isteklerinin bir önemi yoktur. Hayatları ile ilgili kararları hiçbir zaman kendileri alamazlar. Yanlarında kalacak kadar insaflı akrabaları varsa üzerlerinden kazanç sağlamak adına ellerinden geleni yapıp, mal gibi satışa çıkardıkları da olur. Zaten başını sokacak çatıları olmayanlar direk sokaklarda ölüme mahkumdur. Ben satılığa çıkarılan modellerden oldum amcam benden 25 yaş büyük bir adamla beni nişanladığında artık kaçış zamanımın geldiğini anlamıştım. Amcamın boya küpü kızının odasına girip gizli zulasını patlattığımda elimdekilerle iki ay rahatça yaşayabileceğimi düşünmüştüm. Yetmezdi. Onlar benim yetim hakkıma el koymuşlardı bu para benden aldıklarını karşılamıyordu ki. 
   Benim nişanım için benim gitmediğim alışverişe gittiklerinde planımı uygulamaya koydum o yaşlı adamın kölesi olamazdım. Bu ilk önce kendime hakaretti. O okulu boşuna okumamıştım. Amcamın odasına girdiğimde çelik kasanın şifresini çözmem biraz uzun sürse de sonunda başarmıştım. Kendi doğum tarihimin kasanın şifresi olması da ayrı bir durumdu doğrusu. Kasayı açtığımda benim alacağımı fark etmeyecekleri kadar nakit olduğunu gördüğümde ücretimin ödendiğini anlamıştım. Yoksa amcam bu beceriksizlikle o sabunhanede bu kadar kazanamazdı. En arkada duran banknotları aldığımda bu paranın beni yeni bir hayata taşıyacağına emin olmuştum. Yaptığım hırsızlık mıydı yoksa benim olanı mı almaktı o an düşünemedim. 
   Oda olarak kullandığım tavan arasına çıkıp kolilerin arkasında sakladığım çantamı aldım yavaş adımlarla yeni hayatıma yol almaya başladım. Giderken parmağımdaki küçük servete baktım bir an çıkarmayı düşünsem de vazgeçtim madem bana verilmişti ihtiyacım olduğunda onu satıp kullanabilirdim. Evden dışarı çıkıp otogara gitmek için hızlı adımlarla yürümeye başladım. Riske atamazdım kendimi her an geri gelebilirlerdi. Ankara için bir bilet aldığımda tek düşüncem bundan sonra ne yapacağımdı. Otobüste koltuğuma oturduğumda içimden bir şeyler kopmuştu. Bilinmeze gidiyordum yeni bir hayat beni bekliyordu. 
  Büyük şehirler büyük hayatlar demekti. Küçük insanların yok olması demekti. Ankara'da benim gibi küçük bir insanın saklanması için ideal bir şehirdi. İki saat sonra başvuru sonuçları açıklanacaktı. Ve ben hayat bana bir kez gülerse bundan sonra astsubay olmaya bir adım daha yaklaşacak günü geldiğinde benim hayatımı çalan insanlardan bunun intikamını alacaktım.