5. YIL ANISINA..
BERİVAN ECE POLAT
Sesini duymayı özledim, elini tutmayı özledim
Yüzünü görmesem bile adımı söylemeni özledim...
Çok net hatırlıyorum dün gibi, acın hala çok taze bende.
Çatalı incitmekten korkan,canlı cansız hiçbir şeye zararı dokunmayan,
ilk dostumu,arkadaşımı,kardeşimi,
ciğerim bildiğimi...Gül sularıyla yıkayıp,kurulayıp kefene koydular. Çukur kazıp içine indirdiler. O'da yetmiyormuş gibi,sanki kaçabilecekmiş gibi tahta koydular,üstünü toprakla örttüler, Ciğerimin yarısını. Benim emsalimi gömdüler. Yıllar oldu üstünde ot bile bitti. Şimdi nerededir? Nasıl bir yerdedir? Bilmiyorum ama yıllardır göz yaşıyla selamlıyorum benim çocukluğumun en güzel meyvesini. "Sadece ölenle ölünmüyor" laflarına alıştım, artık buna alışmalısın diyenlerin yüzündeki o acımasız ifadeye alıştım. Tek istediğim, hâlâ canım acıyabiliyorken bırakın rahat rahat yaşayayım o en sevdiğim acımı.
