SUFFER ✓

EPILOGUE

DEANN

Napaluhod na lang ako habang tinitignan yung lapida niya. Nanghihina kong inilapag ang hawak hawak kong bouquet.

It's been one year ago since she died.

But still patuloy pa ring nadudurog ang puso ko. Patuloy pa rin akong nauupos na parang kandila. Pinipigilan ko ang mga luhang dapat pumatak sa mata ko.

"I'm sorry." halos napapaos kong sambit.

"I'm sorry sa lahat-lahat." dagdag ko pa saka naupo na sa harap nito. Gusto kong lumuhod at gusto ko nang magpalamon sa ilalim ng lupa, God knows how much I regret those things I did, God knows how much I love her too.

Napatingala ako sa langit habang pinipigilan pa rin ang mga luha sa mata ko.

"Ughh." I groaned and in just a second a found myself lying on the ground having some face to face on the green grasses in this cementery.

"Ang kapal naman ng mukha mong magpakita pa dito." He greeted his teeth as he said those word agad niya akong hinila at kinuwelyuhan.

"Ang kapal talaga ng mukha mo Wong. Magpakita pa sa anak ko. Akala ko, namatay ka na but I guess ang mga masasamang hayup na damo, mahirap mamatay." dagdag pa niya saka akmang sasapakin pa ako. Napapikit na lang ako habang hinihintay ito but I expect for nothing. Nakita ko siyang hawak hawak ng asawa niya at pinapakalma siya.

Agad naman akong lumapit saka lumuhod sa harap nito.

"I'm sorry Sir, Alam ko naman na hindi na maibabalik nito ang buhay ng anak niyo but believe me sir. I did everything just to save her. Ginawa ko ang lahat lahat but I guess, kulang ang lahat ng iyon." Napapaos kong paliwanag but at the end of my words. Napayuko na lang ako. Napakawalang kwenta ko, I let her die, I let her die and it's because of me.

"I'm sorry Sir " tangi kong nasambit.

Pinigilan ko naman ang sarili kong magpakita dahil alam ko kung gaano kagalit ang magulang niya sa akin.

I tried. Ginawa ko pero sobrang hirap talagang magMove on kahit isang taon na ang nakakalipas. Mahirap kalimutan dahil kahit sa panaginip ko, dinadalaw niya pa rin ako. She keeps hunting me but In a good way naman.

She always kept of reminding me. How much she loves me and I'm thankful of having that love from her.

"Sorry Sir, alam ko naman pong kasalanan ko ang lahat." halos hugot hininga ko ng paliwanag.

Hinila na naman niya ako saka sinapak.

"Talagang kasalanan mo! You let her to die, napakawalang kwenta mo!" madiin na sambit niya saka ako tinulak.

Kusa ng naglabasan ang mga luha sa mata ko.

Alam ko namang napakawalang kwenta ko. Dapat ako na lang ang namatay at hindi siya. She doesnt deserve to die, I deserve to die, instead.

"Umalis ka na Wong." madiin na sambit niya.

"Sir. " sambit ko.

"Hindi ko maaatim na magkaroon pa ng kahit anung bagay na mula sayo. Mula sa araw na ito, kalimutan mo na ang anak ko, binubura na namin ang kahit anu pa man ang kaugnayan ng anak ko sayo." nanggigigil na sigaw nito saka tinulak-tulak pa ako.

"Umalis ka na, isama mo na rin itong bulaklak na dala mo!" kunot noong sigaw niya at pinagtabuyan ako.

Napabuntong hininga na lang ako saka dahan dahan ng naglakad palayo.

"I'm sorry." sambit ko ulit.

-------------

"Felicia." nanghihinang sambit ko. The doctors are rushing her now sa ICU.