Bölüm 1,
Hayatta kalmak için bir mucizesi gerekiyordu adamın ve o saçında papatyalardan tacı olan bir kız çıktı karşısına. O an nefes almak için bir sebebi oldu. Oysa ki nefes gibi gelip hiç gitmeyecekti papatyalı hatun. Nefessiz bırakmayacaktı herifini. Birbirlerinin solu oldular, soluğu oldular... Bazı insanlar birileri ve bazı insanlar ise birbirleri için yaratılmıştır. Ve onlar birbirleri için yaratılmıştı. Çok sevmişlerdi birbirlerini. O kadar çok sevmişler ki birbirlerinin doktoru, ilaçları olmuşlardır. Her zorluğu atlatmak için hiç kimseye gerek duymadan sadece ve sadece iki kişi yapmaya çalışmışlardır. Yapamasalar bile olacakmış gibi umutlanmışlardır. Her an her saniye mutlu yaşanıyordu onlar yanyana olduklarında. Etrafa mutluluk saçıyorlardı sanki. Birbirleri için yaşamak için söz vermişlerdi. Şuanda tek yapabildikleri pencerenin buğusuna baş harflerini yazmak ve kalp yapmak. Kalkıp gidemedikleri yerlere hayal edip gidiyorlardı. Ve onlar bunlardan bile mutlu oluyorlardı. Özlemeyi fobi haline getiriyorlardı. Onun kafasını kendi omzuna koyup gururlanıyordu adam. Saçlarından öpüp babasının vermediği sevgiyi, şefkati vermek istiyordu. Çünkü o gerçek sevgiyi papatyalı hatunda bulmuştu. Papatyalı hatun ise bu herifi hiç boş bırakmamış ve nefes olmaya devam etmiştir. Herifinin annesine "Anne" dediği anda evlenmişlerdi kendilerince. Kavga etseler de mutlulardı. Her yerlere isimlerini yazıyordu adam.
