Yine bunalımdayım. Bu bunalımların bir sonu yok. Karanlık bir kuyudayım,önümü görme şansım yok. Geriye dönemiyorum, olduğum yerde kalamıyorum. Benim iyiliğimi düşündüklerini zanneden insanlarla kendi iyiliğim için savaşıyorum. Bu savaş hiç bitmeyecek. Her gün hiç bilmediğim karanlıklara gözümü açarken çoktan kaybolmuş deniz fenerini arıyor gözlerim. Ama bulamıyorum onu yerinde. Alışkanlık bu ya hep onu arıyor gözlerim, bir kurtarıcı arıyorum. Hiç olmayan ve hiç olmayacak birini. Yeni karanlık dalgaları yaklaşırken ruhuma vazgeç diye fısıldıyorum karanlık dalgalarının rüzgarlarına. Vazgeç ve bırak beni. Bırakmıyor ruhumu. Aksine daha sıkı sarıyor tüm bedenimi. Sanki senin benden kurtuluşun yok der gibi. Issız bir uçurumun kenarına sürüklenirken bitsin artık bu karanlık diye fısıldıyorum beni ölüme götüren rüzgarıma. Bağırıyorum yoldan geçen insanlara. Dağlara, taşlara, kayalara haykırıyorum ' Aydınlık istiyorum,ışığımı verin bana. ' Ama fısıldamalarımın bir faydası olmadığının farkına geç varıyorum. Avaz avaz susuyorum.
Ben insanların bu karanlığa kapılması için seçtiği kurbanım. Bırakıyorum kendimi dalgaların soğukluğuna. Soğuğun yaptığı etkiyle titreyen bedenim alışırken dalgalara yeni dalgalar geliyor bir kez daha . Bu dalgalar derin, boğulurum dediğim anda daha büyükleriyle karşılaşıyorum. Tam alıştım derken yeni dalga akımının gelmesi sarsmış olsa da bedenimi, yaklaştığım sonuma giden yolda çektiğim acıdan zevk alıyorum.
Evet biliyorum beni kurtarmaya kimse gelmeyecek , sürüneceğim diyardan diyara.
