Salondaki sesler, yatağında uyuyan Masal'ın uykusunu böldü. Bir an yanlarına gidip gitmemekle tereddüt etti; ama salonda henüz iki aylık olan kardeşi Asya'nın uyanmasını istemediği için üzerindeki yorganı korkuyla attı. Temkinli adımlarla kapıya yöneldi. Eli kapının kolunu kavradığı anda birden durdu; salondan önce cam, sonra da annesinin çığlık sesleri geldi. Annesi "kızım kızım" diye haykırıyordu.
Salon kapısının önünde korkuyla durdu. Oradaki tablonun doğruluğundan emin değildi; cam parçaları evin tüm köşesine dağılmış, annesi yere diz çöküp, kan içinde olan kardeşini göğsüne bastırmış bağırıyordu.
Masal, ayakları onu taşıdığından emin olduktan sonra annesine doğru yürüdü.
Babası ile aynı anda annesinin yanına diz çöktü.Kalbi göğüs kafesinden çıkacakmışçasına atarken gözlerini kardeşine dikti. O sırada babasının "Asya, kızım nefes al, Asya nefes al" diye bağırdığını duydu. Annesi, "nesef almıyor" diye çığlık atıyor, babası ise küçük kızını kucağına alıp "nefes al,kızım nefes al" diye inliyordu
Masal orada değildi sanki; gözünün önündekiler ağır çekimdeymişçesine ilerliyor, bir elin onu dış dünyadan çekip almasını istiyordu.
Babasının ona bağırmasıyla yerinden kalktı ve sehpanın üzerinde duran telefonu titreyen elleriyle aldı. Babası ona ambulansı aramasını, acele etmesini söylüyordu ama Masal söylenenleri duyamıyordu. Babası onun elinden telefonu sinirle alıp ambulansı aradı. Birkaç saniye sonra sabredemeyerek küçük kızını kucağına aldığı gibi dış kapıya yöneldi.
