Boğazımdaki acıya bir kez daha lanet ederek, benim için betondan farksız olan yatağımdan kalktım.Ağrıya bir nebzede olsa iyi gelebilecek olan, yatağın altındaki suyu bir dikişte mideme gönderdim.
Vücudum dün gecenin izlerini taşıyordu yine, sanki üzerimden 5 ton ağırlığında bir fil geçmiş kadar kötü hissediyordum kendimi.
Her zamanki gibi aciz bir konumdaydım ama yine de yaşadıklarımı kimseye belli etmeden, hayatıma devam ediyordum.Böylece biraz da olsa kendimi teselli etme şansı buluyordum.
"Kimse bilmiyor ve yoluna devam et."
Her gözümü açtığımda bu sözle uyanıyordum güne.Galiba sihirli sözcüğüm buydu benimde.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Nefes
General FictionYine aynı yerdeyim.Benliğimi kaybettiğim yerde.Hergün aynı saatte hiç usanmadan buraya gelip ne aradığımı soruyorum kendime.Aldığım cevap ne yazık ki hiç değişmiyor. Geçmiş...
