Zaginiona królowa

ROZDZIAŁ 4

  Dziś niestety musiałam wyjść z pokoju. Był  pogrzeb i musiałam tam być. Jak tylko o tym pomyślałam zaczynałam płakać.  Nie wiedziałam jak wytrzymam w kościele i na cmentarzu. Przez ostatnie dwa dni nie wychodziłam ze swojego pokoju. Posiłki były przynoszone mi do pokoju, choć i tak mało co jadłam. Poszłam się ubrać.  Nadal nie pogodziłam się z myślą, że moich rodziców już nie ma. Oczywiście bal odwołany, a wszyscy którzy byli zaproszeni przyjadą na pogrzeb. Zeszłam na dół. Zjadłam na śniadanie tylko jedną kanapkę. Nie miałam apetytu. Do kościoła musiałam z ciocią przyjechać na dziesiątą. Właśnie miałyśmy już wyjeżdżać. Ciocia była ubrana w czarną sukienkę za kolana, a na głowie miała czarny kapelusz. Wszyscy byli bardzo smutni. Oczywiście na pogrzeb szedł także cały personel i straż. Kiedy stałam w kościele ciągle płakałam, a ciocia mnie uspokajała. Z jednego się cieszyłam. Miałam przy sobie ciocię. Msza trwała godzinę, a ja przez ten cały czas płakałam. Pod koniec już nawet nie miałam czym. Musiałam jeszcze przetrwać stanie na cmentarzu. To było straszne widzieć swoich rodziców w trumnach.

* * * 

 Po spędzeniu pół godzin na cmentarzu wróciliśmy do pałacu. Mieliśmy przyrządzony  obiad, na który została zaproszona najbliższa rodzina. Wszyscy mnie pocieszali i mówili, że teraz będą mnie odwiedzać jak najczęściej się da. Nie miałam ochoty na jedzenie więc tylko posiedziałam z wszystkimi przy stole. Siedzieliśmy przez godzinę, później zaczęli wszyscy się zbierać. Kiedy pojechały ostatnie osoby poszłam do swojego pokoju. Nie miałam sił słuchać kolejnych pocieszeń od pokojówek i innych. W łazience na wieszaku jeszcze wisiała moja sukienka na bal. Wzięłam ją do pokoju. Właściwie to nie wiedziałam w tamtym momencie co chcę z nią zrobić. Po chwili siedzenia na podłodze z sukienką na kolanach wzięłam nożyczki i ją podarłam. Musiałam wyładować na czymś złość. Ciągle się obwiniałam za ich śmierć. Myślałam, że może jakbym wcześniej wstała i z nimi pojechała bym im pomogła i by nie umarli. Byłam wściekła na siebie i lekarzy, którzy ich ratowali. Nie wiedziałam co zrobię ze sobą. Na pewno wiedziałam, że jak będę siedzieć w pałacu załamię się kompletnie i wpadnę w jakąś depresję. Zastanawiałam się nad wyjazdem. Z jednej strony chciałam wyjechać, z drugiej nie chciałam zostawić cioci samej. 

* * * 

Nadeszła pora kolacji. Postanowiłam zejść na dół i zjeść posiłek z ciocią przy stole. Właściwie została to jedyna bliska mi osoba. Ciągle miałam mętlik w głowie. Nie wiedziałam co mam robić. Zaczęłam jeść kolację. W końcu się odezwałam.

-Ciociu...-zaczęłam z zawahaniem. 

-Tak Kate...-powiedziała ciocia

-Bo ja się długo nad tym zastanawiałam i...-w tym momencie się zatrzymałam.

-Może zamiast siedzieć w pałacu i ciągle się zadręczać wyjechałybyśmy na jakiś czas odpocząć od tego wszystkiego?-zapytałam cioci

-Szczerze mówiąc też się nad tym zastanawiałam-powiedziała ciocia.

-I co o tym sądzisz?

-Myślę, że sama powinnaś jechać. Ktoś musi zająć się pałacem.

-Rozumiem, ale nie chcę cię zostawić-odpowiedziałam.

-Wiem, ale to ci dobrze zrobi. Kiedy wyjedziesz gdzieś na miesiąc zapomnisz o wszystkim, później wrócisz i będzie jak dawniej.

-Na prawdę tak myślisz?-zapytałam cioci ze strachem w głosie.

-Tak. Tak myślę i lepiej zacznij się pakować.-powiedziała ciocia z lekkim uśmiechem na twarzy.

-Ale ja nawet nie wiem gdzie bym chciała jechać.-odpowiedziałam.

-Przecież tak zawsze chciałaś lecieć do Londynu. Kiedy byłaś tam pierwszy raz bardzo ci się spodobało. Później nie było okazji tam znów się wybrać.

                                                                                        * * * 

Po tej rozmowie wróciły mi siły do życia. Dalej myślałam o śmierci rodziców, ale teraz wiedziałam, że wszystko się ułoży, a ja znów zacznę normalnie żyć. Właściwie bez wahania poszłam się pakować. Ciocia zarezerwowała mi lot na następny dzień i powiedziała, że leci ze mną na tydzień. Ucieszyłam się. Przynajmniej przez pierwsze najgorsze dni nie będę sama. Wyczerpana całym dniem od razu położyłam się do łóżka. Przed zaśnięciem uroniłam jeszcze kilka łez...