Nobody knows (1D fanfiction)

Hoofdstuk 38: Wakker

Pov Alexis

Als ik ineens een sirene hoor ben ik meteen klaarwakker. Ik schiet overeind en bedek meteen mijn oren. Ik wil het niet horen, ik wil niet weten wat er aan de hand is. Ik probeer weg te kruipen en de deken over me heen te leggen. Maar ik wordt tegen gehouden, ik voel dat ik door twee sterke armen terug getrokken wordt. Eerst schrik ik even, maar als de handen van mijn oren worden gehaald, hoor ik Louis zeggen: "Je hoeft niet weg te kruipen, ik bescherm je. Wat er ook gebeurt, ik ben bij je." Ik voel me meteen een stuk veiliger en kruip tegen Louis aan. De sirenes zijn al weer gestopt. Ik ben me echt rot geschrokken, ik heb het gevoel alsof mijn hart in mijn keel zit. Voorzichtig vraag ik aan Louis: "Wat zal er aan de hand zijn?" Hij haalt zijn schouder op en zegt dat hij het niet weet.

Als we een paar minuten niks meer hebben gehoord zegt Louis: "Kom, we gaan even naar de anderen toe. Dan kunnen we het vragen." Ik twijfel even, maar Louis tilt me op en zegt: "Ik bescherm je, je hoeft niet bang te zijn."

Als we de woonkamer inlopen zit iedereen op de bank, behalve Isa, die ligt denk ik te slapen. Als ik nog een keer rondkijk zie ik dat ook Fenna, Alex, Ryan en Danny er niet zijn. Louis gaat met mij op schoot op de bank zitten. We zitten naast Zayn en als ik hem zie schaam ik me meteen weer. Ik tik hem voorzichtig aan en als hij zich naar mij omdraait, zeg ik zachtjes: "Het spijt me van net. Ik was gewoon in paniek geraakt en dacht dat hij me had gevonden. Sorry." Maar hij fluistert terug: "Geeft niks, ik had gewoon wat rustiger aan moeten doen. Ik snap dat je bang bent, het is ook gewoon een spannende dag. Maar jij kunt er niks aan doen en je hoeft je er ook zeker niet voor te schamen." Ik probeer weg te kijken, omdat ik me juist heel erg schaam. Maar Zayn blijft me aankijken. "Ik meen het hoor, jij hoeft je nergens voor te schamen. Bij ons hoef je je nergens voor te schamen." Zegt hij nog een keer. Ik kijk hem nu recht in zijn ogen aan en knik.

Dan komt Alex het huis binnenlopen, ik ben meteen weer een stuk zenuwachtiger. Ik ben zo bang dat Alex me verteld dat hij in de buurt is. Maar Alex gaat zitten en verteld: "Sorry, dat we jullie zo lang in spanning hielden. Maar het is vals alarm. Danny en Ryan, die in de auto zaten, zagen iemand al een paar minuten op de hoek van de straat staan en toen ze op hem af gingen rende hij ineens weg. Dus we zijn er met z'n alle achteraan gegaan, maar het was hem niet. Het was een 16-jarige jongen die op zijn vrienden aan het wachten was. Hij rende weg, omdat hij alcohol bij zich had." Ik ben erg opgelucht als hij dat zegt, maar ergens had ik ook wel gehoopt dat ze hem nu eindelijk hadden opgepakt.

"Zullen we nu maar gewoon hier blijven, of wil je terug naar de studio?" Vraagt Louis aan mij. Ik heb geen zin meer om weer terug te moeten gaan en slapen kan ik toch niet meer, dus ik antwoord: "Hier blijven." Als Louis iedereen op laat staan van de bank, snap ik niet wat hij aan het doen is. Maar dan legt hij mij neer op de bank en legt weer een deken over me heen. "Nee, iedereen mag gewoon gaan zitten. Ik kan toch niet meer slapen." Protesteer ik. Maar Louis wil er niks van horen en zegt: "Dan ga je in ieder geval rustig op de bank liggen. Je bent hartstikke moe en zeg niet dat je niet moe bent, want je hebt amper geslapen." Ik besluit er niet tegenin te gaan en blijf liggen. Ik leg mijn hoofd op schoot bij Louis. Ik doe mijn ogen dicht, maar ik weet toch zeker dat ik niet meer kan slapen.