[Yaoi] ผจญภัยกับผมมั้ยครับที่รัก

Chapter 1 เริ่มต้นการเดินทาง

ณ เมืองบราน ประเทศดิแฮร์ นับได้ว่าที่นี่เป็นเมืองที่น่าอยู่เมืองหนึ่ง สงบสุข ผู้คนช่วยเหลือซึ่งกันและกัน อากาศสดชื่น วิวทิวทัศน์ก็ไม่เป็นสองรองใคร เหมาะแก่การมาเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจอย่างมาก

ในบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่ง 

"นานัวร์... นัวร์ นัวร์!!" เสียงของผู้หญิงวัย(เกือบ)กลางคนดังขึ้นอยู่ไกลๆ กำลังเรียกชื่อของลูกชายสุดที่รักซึ่งมีอายุครบ 15 ปีบริบูรณ์พอดีในวันนี้ นำ้เสียงของเธอปนความหงุดหงิดเล็กน้อย

"อึ๋ย.... แย่แล้ว" ร่างบางของเด็กหนุ่มวัย 15 สั่นไหวด้วยความตกใจ "เอ่อ.. ครับแม่!!!" เด็กหนุ่มรีบตอบกลับแล้ววิ่งลงบันไดลงไปที่ชั้น 1 แทบจะทันที

"จะออกเดินทางวันนี้แล้วไม่ใช่รึไง นี่ก็ 10 โมงกว่าแล้วนะนานัวร์ แบบนี้ยังคิดจะเป็นนักล่าอีก เฮ้อ..." ผู้เป็นแม่พูดกับลูกโดยไม่หันไปมองเพราะกำลังเตรียมเสบียงสำหรับ 3 วันให้นานัวร์ ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

ใช่แล้วครับ อย่างที่แม่ผมบอก ผมจะออกเดินทางไปนอกเมือง แล้วเริ่มต้นชีวิตการเป็นนักล่าตั้งแต่วันนี้

"โถ่แม่ครับ ลูกชายคนเดียวจะออกเดินทางทั้งที ไม่ให้กำลังใจอะไรกันเลยเหรอครับ" นานัวร์โผเข้ากอดแม่ที่กำลังทำอาหารจากด้านหลัง

"อ่ะจ้ะ ไปดีมาดี จริงๆ ไปแล้วไม่ต้องกลับมาก็ดีนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ" นานะ หรือก็คือแม่ของนานัวร์ พูดล้อนานัวร์อย่างสนุกสนาน

"แม่ใจร้าย... ผมขึ้นไปเอากระเป๋าเป้ดีกว่า เดี๋ยวจะสาย" ไม่รอช้า นานัวร์ผละแขนออกจากตัวของนานะ แล้วเดินออกไปจากห้องครัว   2 ขาก้าวออกโดยไม่รีรอสิ่งใด แต่เดินไปได้ไม่ทันไร กลับชนเข้ากับแผงอกของใครบางคน

"โอ๊ย..." เด็กหนุ่มเอาลืบลูบจมูกของตัวเองที่ชนเข้ากับแผงอกจังๆ 

"อา--- ฮ่าวววววม อรุณสวัสดิ์ไอ้กระต่าย" เจ้าของแผงอกนั้นพูดทักทายด้วยเสียงทุ้มตำ่และอาการง่วงเหงาหาวหนอน

"พ่อ... มันจะ 11 โมงแล้ว ยังจะมา 'อรุณสวัสดิ์' อะไรอีกล่ะ!" คนนี้แหละครับ พ่อของผม สูง(หรือผมเตี้ย... ผมว่าส่วนสูงผมกับพ่อมันห่างกันเกินไปนะ) ไหล่กว้าง หน้าตาดี...มั้ง? แต่ไม่ได้เรื่องเลย... แถมยังชอบเรียกผมว่า  'ไอ้กระต่าย' หงุดหงิดครับ บอกเลย แต่บอกให้หยุดเรียกกี่ครั้งๆ ก็ไม่ได้ผล ผมเหนื่อยละ ก็เลยตามเลยละกัน

"อ้อ สงสัยเมื่อคืนนั่งแกะสลักไม้จนดึกไปหน่อ---- ฮ่าวววว" พ่อของนานัวร์ หากจะเรียกให้ถูกต้องคือ สลาฟ ตอบปัดๆ แล้วจึงเดินไปสวีทหวานกับนานะ นานัวร์เห็นแล้วก็ได้แต่ปลง ขึ้นไปขนกระเป๋าเป้ใบใหญ่ลงมาจากห้อง

"แม่ครับ เสบียงผมเสร็จยังอ่า~" นานัวร์เข้าไปกอดแขนข้างซ้ายของนานะ มองด้ายสายตาลูกหมา และผลจากการส่งสายตาลูกหมาของนานัวร์คือ โดนนานะดีดมะกอกเข้ากลางหน้าผากเต็มๆ หนึ่งที

"โอ๊ย เจ็บนะครับ แม่ทำอะไรอ่ะ" นานัวร์หันไปถามแม่ของตน

"นานะเขาหมั่นไส้สายตาลูกหมาของมึงไง ไอ้กระต่าย หึๆๆ" สลาฟตอบแทนก่อนที่นานะจะได้เอ่ยปากพูดอะไร

"นั่นแหละ ทำมาเป็นอ้อน โตเป็นหมีควายแล้วเนี่ย เอ้า เสบียง" ผมมองเสบียงห่อใหญ่ๆ ที่แม่ยื่นมาให้ผม แบบนี้ทั้งอาทิตย์ผมก็อยู่ได้ครับ สบาย แต่เห็นความต่างมั้ยครับ พ่อเรียกผมว่า 'ไอ้กระต่าย' แม่เรียกผมว่า 'หมีควาย' เนี่ยแหละเหตุผลที่ผมรักแม่มากกว่า หมีควายเท่กว่ากระต่ายตั้งเยอะ ชิ

ผมเอาเสบียงไปจัดแจงใส่กระเป๋าเป้ แล้วตรวจดูครั้งสุดท้ายว่าลืมอะไรรึเปล่า โอเค! ครบ ผมสะพายกระเป๋าเป้แล้วสูดหายใจลึกๆ

"1 ปี อย่างน้อยถ้าจะกลับมา..... ก็ต้อง 1 ปีข้างหน้า เข้าใจมั้ยไอ้กระต่าย" พ่อเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ แล้วโยกหัวผมเล่น

"โชคดีนะนานัวร์ รักษาตัวด้วยล่ะ อย่างที่สลาฟบอก ห้ามกลับมาจนกว่าจะครบ 1 ปี เข้าใจ๊?" แหม่ แม่ผมก็เอากับเขาอีกคน  สนับสนุนความคิดพ่ออีก เป็นพ่อแม่ที่ฮาร์ดคอดีนะครับ ว่ามั้ย แต่ก็เนี่ยแหละ ครอบครัวผม

"ด้วยเกียรติของนานัวร์ จะขอสัญญาว่าจะไม่กลับมาจนกว่าจะครบ 1 ปี และจะรักษาตัวให้ดีที่สุดครับ!" นานัวร์พูดสาบานอย่างเต็มเสียง แล้วหันหลัง เปิดประตูบ้าน ก่อนจะโบกมือลาโดยไม่หันมาและไม่พูดอะไร

ไปนะครับ พ่อ แม่   แล้วเจอกันครับ