[Yaoi] ผจญภัยกับผมมั้ยครับที่รัก

Chapter 4 จุดหมายแรก

"..."

"นานัวร์ นี่... ตื่นได้แล้ว นานัวร์..." ใครกัน ใครมากระซิบข้างหูผมแต่เช้านะ คนจะหลับจะนอน ด้วยความง่วงสุดฤทธิ์ ผมก็ปัดๆ ตรงหูผมไปสิ หวังว่าสิ่งที่มันมารบกวนผมจะไม่มารังควานอีก 

"...."

'ฟู่'

"เฮ้ย!  ทำอะไรน่ะ!" นานัวร์สะดุ้งตื่นและอุทานอย่างตกใจ แต่ว่าไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสภาพกายตอนนี้คือ เปลือย เนื่องจากเสื้อผ้าทั้งหมดได้ถูกซักตากโดยพ็อคส์เมื่อวานนี้ 

ถึงเมื่อกี๊ผมจะหลับตาอยู่และง่วง ขี้เซาขนาดไหน แต่ผมก็ไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้ว่าเมื่อกี๊มีคนมาเป่าลมใส่หูผมนะครับ แล้วโดนเป่าหูขนาดนี้ใครจะทนนอนต่อไหวกัน ลืมตาขึ้นมาก็เจอคนร้ายนั่งหน้าสลอนอยู่ข้างหน้าผมเนี่ยแหละครับ ไม่ใช่ใครที่ไหน... พ็อคส์ครับ....

"ก็ปลุกคนขี้เซาไง เรียกตั้งนานไม่ยอมลุก" 

"ก็คนมันง่วงนี่ครับ อีกอย่างจะรีบตื่นไปทำไม ในเมื่อเรายังมีเวลาอีกตั้ง..... พ็อคส์ มองอะไรครับ" ผมก็อยากจะพูดให้มันจบนะครับ แต่สายตาคนฟังมันไม่ได้ตรงมาหาตาผมเลย มันมองต่ำลงไปกว่านั้น.... ผมอยากรู้ว่าเขามองอะไรถึงไม่ยอมฟังผมเลย ผมเลยมองตามเขา ต่ำลงไป.... ภาพที่ผมเห็นในตอนนี้คือผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้า! ซวย! ซวยสุดๆ! ผมก็เอาผ้าห่มที่ตอนนี้มันกองอยู่ตรงข้อเท้าหมดแล้วมาห่มตัวให้มิดชิด เพราะขืนผมไม่ทำอย่างนี้ ได้เป็นอาหารตาพ็อคส์ผู้โรคจิตต่ออีกแน่ๆ

พ็อคส์เหมือนจะรู้ตัวว่านานัวร์ได้เอาผ้ามาคลุมกายเนื้อที่เมื่อครู่ได้เผยให้เขาเห็นทุกซอกมุมแล้ว จึงทำหน้าเสียดายอย่างสุดซึ้ง

"โถ่ ตาคู่นี้ของฉันยังกินไม่อิ่มเลยนะนานัวร์...." อืม เห็นมั้ยครับ ผมกำลังเป็นอาหารตาพ็อคส์อยู่จริงๆ ด้วย คิดไม่ผิดจริงๆ เชียว

"นั่นมันเรื่องของพ็อคส์ครับ ไม่ใช่เรื่องของผม" ไหนๆ ผมก็โดนปลุกตื่นแล้ว จะนอนต่อก็ใช่เรื่อง ผมเลยจัดการเอาเสื้อผ้าที่ตากอยู่บางส่วนมาใส่ ที่เหลือนั้นพับเก็บใส่กระเป๋าเป้ ผ้าห่มก็ม้วนอย่างดีแล้วห้อยไว้กับเป้ เห็นทีว่าผมจะต้องวางแผนแล้วว่าในวันนี้จะทำอะไรต่อไป อืม คิดดูแล้วถึงพ็อคส์จะโรคจิตมากถึงมากที่สุด  แต่เขาก็เก่ง หากได้เรียนรู้เรื่องการต่อสู้จากเขาบ้างก็คงดีไม่น้อย แล้วการเดินทางคนเดียวโดยไม่มีจุดหมายเด่นชัดครั้งแรกก็ลำบากมากเช่นกัน เพราะฉะนั้นการมีเพื่อนร่วมทางก็เป็นเรื่องที่ดี โอเค ผมจะยอมเป็นศิษย์พ็อคส์ก่อนก็ได้ครับ แต่เห็นทีจะทำอะไรต้องนั่งจับเข่าคุยกับพ็อคส์ดีๆ ให้เข้าใจ ไม่งั้นงานนี้เละไม่เป็นท่าแน่