[Yaoi] ผจญภัยกับผมมั้ยครับที่รัก

Chapter 10 เรื่องไม่คาดฝัน

ผมค่อยๆ โน้มตัวลงไป... ไม่ใช่สิ! ผมไม่ได้โน้มตัวลงไป แต่กำลังโดนฉุดลงไปต่างหาก หน้าผมและหน้าพ็อคส์เข้าใกล้กันมากเรื่อยๆ มากจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย

"ยอมรับการลงโทษนี้ซะเถอะ เด็กดื้อ" นั่นคือคำพูดที่พ็อคส์กรอกหูผมก่อนที่จะ..

"อื้มมมม" .....จูบผม!!!!!

"หึหึ" 

"อือออ อื้ม อื้มมม" ล..ล..ลิ...ลิ้น.. ลิ้น! มันเข้ามาแล้ววววว ลิ้นพ็อคส์นั่นแหละ เข้ามาตวัดๆ อะไรในปากผมอยู่ได้ นี่น่ะเหรอการทำโทษที่ว่า

ตอนนี้แขนแกร่งทั้งสองข้างของพ็อคส์ได้โอบลำตัวของนานัวร์ไว้แล้ว จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่นานัวร์จะหนีไปจากตรงนี้ ทำได้ก็แค่ทุบตีเพียงเท่านั้น

"อืมมม อายใอ... ไอ้..ไอ้ออก (หายใจไม่ออก)" ผมไม่ไหวแล้ว ผมจะขาดอากาศหายใจตายอยู่แล้ว ในหัวสมองผมมันขาวโพลนไปหมด มันคือสิ่งสุดท้ายที่ผมรับรู้

"อ้าว สลบไปซะแล้ว อ่อนจริงๆ เด็กก็คือเด็กอ่ะนะ" พ็อคส์จัดแจงร่างน้อยๆ ของนานัวร์ให้อยู่ในท่าที่เขาจะสามารถอุ้มขึ้นมาได้โดยสะดวก ในเวลาเดียวกันก็สังเกตเห็นสิ่งแปลกปลอมหนึ่งกระจุกซึ่งอยู่ห่างออกไปราว 10 เมตร "หึ หลบกันไม่เนียนเล้ย" 

ทันใดนั้นผู้นำในกระจุกนั้นรับรู้ว่าเป้าหมายรู้ตัวซะแล้ว "อึ๋ย...... ทุกคน! สลายตัวขั้นฉุกเฉิน!!" ทุกคนวิ่งไปคนละทิศละทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

"ไอ้โชอีกละ... " พ็อคส์บ่นพึมพำกับตัวเอง มองไปยังจุดที่เดิมเป็นกระจุกอะไรสักอย่าง ในอ้อมแขนก็มีร่างของนานัวร์ที่สลบไม่รู้เรื่องรู้ราวกำลังหลับอย่างเป็นสุข

.

.

.

"อืม...." เป็นการนอนที่สบายซะจริง ผมบิดตัวไปมาซักพักเพื่อไล่ความเมื่อยที่เกิดจากการนอนและการฝึก เดี๋ยวนะครับ? วันนี้ผมได้ฝึกรึเปล่านะ... แต่ก็ ช่างเถอะ ลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นเพดานของกระท่อม เมื่อมองไปที่หน้าต่าง สิ่งที่เห็นภายนอกก็มีท้องฟ้ามีครามๆ ปนส้ม เย็นแล้วงั้นเหรอ? จะว่าไป...แล้วผมมานอนที่เตียงนี่เมื่อไหร่กัน ผมจำไม่เห็นจะได้ว่าเดินมานอนที่เตียงนี่นา