[Yaoi] ผจญภัยกับผมมั้ยครับที่รัก

Chapter 8 กลืนไม่เข้า คายไม่ออก

เช้าวันใหม่ ณ บ้านของหัวหน้าชาน

เสียงฝีเท้าเร่งรีบยังคงดังออกมาจากตัวบ้านอีกตามเคย มีเด็กผู้ชายตัวน้อยๆ วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตไปที่ห้องครัวก่อนจะหยิบจานข้าวของตัวเองที่มีอาหารมื้อเช้าฝีมือคุณแม่มาด้วย แล้ววิ่งไปยังประตูบ้านเพื่อใส่รองเท้า การกระทำเหล่านี้เองเป็นผลให้เด็กคนนี้โดนดุอยู่ทุกครั้งไป แต่ก็ใช่ว่าจะเข็ด 

"พ่อๆ ผมขอออกไปหาพี่พ็อคส์กับพี่สาวก่อนนะคร้าบบบบ" โชตะโกนบอกพ่อแล้วออกจากบ้านทันที ไม่อยู่ฟังความเห็นจากหัวหน้าชานเลยสักนิด

"ไอ้ตัวแสบ!! บอกไม่เคยฟังว่าอย่าวิ่งๆ แล้วดูมัน หยิบจานข้าวไปอีก มันน่านัก"

"แหมคุณคะ เด็กวัยกำลังซนนี่นา แล้วก็โมโหมากเดี๋ยวจะแก่เร็วนะคะ" มาเรียพูดด้วยอารมณ์ขำขัน เอานิ้วชี้ไปคลึงหว่างคิ้วของหัวหน้าชานที่ย่นยิ่งกว่าหมาบูลด็อก

"เฮ่อออ" หัวหน้าชานก็ทำได้แค่ถอนหายใจและยอมจำนน

.

.

.

"ใช่ อย่างนั้นแหละ ดีมาก.... เอ้า! อีกรอบนะนานัวร์   1 2 3 ชักกลับ 1 2 3 ชักกลับ...." พ็อคส์บอกนานัวร์ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

สงสัยกันใช่มั้ยครับว่าพ็อคส์พูดอะไร ผมกำลังฝึกใช้ใช้ดาบอยู่ครับ โดยมีพ็อคส์เป็นผู้คุม มันอาจจะแค่ไม่กี่วันหลังจากเริ่มฝึกก็จริง แต่พ็อคส์บอกผมว่าอยากให้ผมรู้จังหวะเบื้องต้นของดาบก่อน วันนี้จึงมาฝึกใช้ดาบไม้กันอยู่ที่หลังหมู่บ้านนี่ จนถึงวันนี้สิ่งที่ผมได้ฝึกก็มี...เอ.... ฝึกสมาธิ ฝึกกำลังกาย พูดง่ายๆ ก็ออกกำลังกายนั่นแหละครับ แล้วสุดท้ายก็ฝึกใช้ดาบ

"พี่~~~~~~~~~~~~ สาว!!!!!!!" หืม เสียงโชนี่นา----- อ๊ะะะ

'พลั่ก'........

ผมยังไม่ทันได้หันไปหาต้นเสียงที่คาดว่าน่าจะเป็นโช ผมก็รู้สึกได้ว่ามีแรงบางอย่างมากระทำที่ลำตัวผมอย่างแรง แรงนั่นส่งผลให้ผมเสียหลักไปด้านข้าง ไม่ๆ!! พ็อคส์ยืนอยู่ด้านข้างผมนี่ ไม่ เดี๋ยว! ไม่ทันแล้ว! แย่แน่ๆ ล้มแน่ๆ!!!

'โครม!!!'

"โอ๊ย...." เสียงร้องของคนที่อยู่ด้านล่างหลังติดดิน ดังขึ้นมาเป็นสัญญาณว่าเรื่องไม่ดีได้เกิดขึ้นไปแล้ว

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ย ขำ ฮ่าๆๆๆๆ ไม่- ไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ" โชหัวเราะชอบอกชอบใจกับผลงานของตัวเอง

"ไอ้โช!!!! ทำบ้าอะไรเนี่ย ฮะ?!" พ็อคส์โวยวายไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองเลย

"พ.. พ็อคส์..... พ็อคส์" แย่ที่สุดเลย ผมโดนผลักจนล้มมาทับพ็อคส์อย่างจัง หนำซ้ำ... การที่ผมได้มาอยู่นิ่งๆ ในอ้อมกอด... แบบนี้ ผมรู้สึกคับอกคับใจแปลกๆ มันเป็นความรู้สึกคล้ายกับตอนที่โดนบังคับถอดกางเกงใน แต่ว่าก็ไม่ใช่ มันต่างออกไปอีก ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยครับ มันคืออะไรกันนะ

"เรื่องอะไรจะบอกล่ะ แผนการลับสุดยอดไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณชน เอ้อ พี่พ็อคส์จะอยู่แบบนั้นทั้งวันใช่มะ งั้นผมกลับดีกว่า ไม่อยากอยู่เป็นกขค ฮ่าๆๆๆๆๆ" 

"กขคอะไรของมันเนี่ย เฮ้อ-- !!!!" ถอนหายใจไม่ทันเสร็จ ดูเหมือนว่าพ็อคส์จะรู้ตัวแล้วว่าโชหมายถึงอะไร ภาพที่พ็อคส์เห็นตอนนี้คือ นานัวร์กำลังทำหน้างงมองเหม่อๆ มายังแผ่นอกของตน แถมแขนข้างหนึ่งของพ็อคส์ยังโอบเอวนานัวร์โดยไม่รู้ตัวอีกด้วย นั่นส่งผลให้พ็อคส์เกิดอาการค้างไป

"พ็อคส์? พ็อคส์ เป็นอะไรไปน่ะครับ ตัวแข็งทื่อเชียว พ็อคส์???" ผมลองเอามือโบกๆ ที่หน้าพ็อคส์ก็ไร้ซึ่งปฏิกิริยาใดๆ

นานัวร์เห็นว่าพ็อคส์ท่าไม่ดีแล้ว จึงตัดสินใจเป็นฝ่ายลุกก่อนเลย ส่วนเรื่องพ็อคส์ค่อยจัดการเมื่อลุกได้แล้ว หากแต่มันไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะมีแขนข้างหนึ่งที่โอบเอวนานัวร์อยู่ แขนนั่นเปรียบเสมือนแม่กุญแจที่ล็อกไม่ให้นานัวร์ขยับไปไหนเลยก็ว่าได้ 

"เอ่อ พ็อคส์ครับ นี่ โถ่ ขยับแขนออกสักทีเถอะครับ ผมลุกไม่ได้นะครับ พ็อคคคคคคคคส์" ค้างท่านี้มันน่าอายเกินไปแล้วนะครับบบ ทำไมพ็อคส์ไม่หยุดเหม่อสักทีนะ โถ่! แล้วผมจะทำยังไงดีเนี่ย

.

.

.

.

.

อุ๊ย ค้างท่าล่อแหลมซะด้วย นานัวร์จะทำยังไงต่อไปดีนะคะเนี่ย ลิทก็ยังไม่ได้คิดเลย 5555555 //คนที่ซวยที่สุดไม่ใช่พ็อคส์ ไม่ใช่นานัวร์ และไม่ใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็นลิทเองเนี่ยแหละค่ะ ให้ตายเถอะ ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ!