Η Τυχερή Μερά

Τα κρύφα συναισθήματα του Νίκου

Από εκείνο το βραδύ που έγινε το ατύχημα δεν ξανα βγηκα απο το σπιτι,εγω εφτεγα που πεθανε ο γιωργος.Δεν μπορουσα αλλο.Ετσι πηρα το αυτοκινητο μου και πηγα σε εκεινο το παγκακι,που τον ειχα προτωγνωρισει.Οταν εφτασα,μου περασαν ολα απο το μυαλο.Αρχησα να κλαιω και να ουρλιαζω.Μου ελειπε τοσο πολυ,δεν μπορουσα σε κανεναν να μηλησω,ενιωθα σαν να πηραν κατι απο την ζωη μου.Κοιταξα τον ουρανο και ειπα απο μεσα μου,οπως εκεινο το βραδυ,"γιατι θεουλη μου,γιατι?Γιατι μου το πειρες?Γιατι?
Στεναχωριομουν πολυ οχι μονο επειδη πεθανε αλλα γιατι ποτε δεν ειπα αυτα που δεν ηξερε.Δεν ηξερε οτι αυτος ηταν η ετια που δεν ειχα αυτοκτονησει,δεν το ηξερε οτι με ειχε βοηθησει να μην κανω κακο στον ευατο μου.Ποτε δεν του το ειπα,και ποτε δεν θα του το πω γιατι εφυγε.Τωρα ποια ειμαι ΜΟΝΟΣ.