De Selectie Fanfictie

hoofdstuk 1: zwanger

'Wakker worden.' zei Mary, mijn dienstmeisje.
'Ja, ik kom eraan.' zei ik slaapdronken. Toen ik uit bed stapte, werd ik overvallen door een enorme misselijkheid. Snel rende ik naar het toilet.
'Voelt u zich wel goed hoogheid?' vroeg ze bezorgd.
'Ja hoor, het gaat wel.' antwoordde ik. Er schoot weer een scheut misselijkheid door me heen en ik kon het niet meer ophouden.
'Ja, het gaat weer.' zei ik, nu meer overtuigend. 'Wil je die mooie rode jurk voor me pakken? Die wil ik vandaag aan.'
Terwijl Mary de jurk pakte, waste is me en dacht na over het feit dat ik opeens zo misselijk was.

Toen ik in de ontbijt zaal aan kwam was Marlee er al, met de kleine Kile op haar schoot.
Maxon sliep nog, want ik had gem laten slapen.
'Goedemorgen majesteit' zei Marlee plagerig.
'Ja heerlijk, mevrouw, alleen toen ik wakker werd was is misselijk! Niet normaal!'
Marlee keek me aan op een manier die ik niet kon plaatsen. Ze gaf Kile aan zijn vader (Carter) die ook aan de tafel zat en vroeg: 'Je bent toch niet ziek aan het worden?' zei ze bezorgd
'Nee, niet dat ik weet.' zei ik.
'America! Je moet NU meekomen naar de ziekenvleugel!'
'Marlee, de ziekenvleugel? Is dat niet wat overdreven?' maar mijn protesten hielpen niet en Marlee trok me mee naar de ziekenvleugel, waar een verpleegster een reverence voor ons maakte. 'Waar kan ik u mee helpen, Majesteit?' vroeg ze.
'Wij willen wat vragen.' begon Marlee.
Ik had nog steeds geen idee waar ze het overhad.
'Heeft u toevallig een zwangerschapstest voor ons?' Nu was het mijn beurt om grote ogen op te zetten.
'M-marlee denk je dat ik.....'
'Ja America gebruik hem nu, en als het als het zo is, vertel het mij meteen, en Maxon volgende week op zijn verjaardag.' De verpleegster kwam aanlopen met een doosje.
'Succes ermee majesteit.'
Marlee en ik renden, zo snel als ging op hakken, naar de eerste en de beste toilet die we tegenkwamen. En ik liep het toilethokje binnen.
'Plas op dat ding dat ik je gegeven heb!' riep Marlee, vanaf de andere kant van de deur. Ik deed wat ze me zei.
'Geef hier, geef nou hiehier!' Riep Marlee en ze wachtte ongeduldig tot ik haar het staafje gaf.
'Moet ik niet de gene zijn die het spannend vind, Marlee?' vroeg ik lachend.
'Nu 5 minuten wachten'
We wachten. Het leek eindeloos te duren, maar uiteindelijk hoorden we een piepje.
'Wat is het? Wat is het?' riep ik.

'America, je bent zwanger!!!!!!' gilde Marlee. Ik kon mijn oren niet geloven.
'Echt?!?!'
'Oké, we gaan Maxon hinten, je draagt elke dag roze en blauw, maar zeg het Maxon pas op zijn verjaardag. Oké?'
'Jaaaaaaaaa' riep ik, en ik gaf haar een knuffel.

De daarop volgende dagen droeg allemaal roze en blauwe avondjurken. Maxon vroeg wel waarom ik ze droeg, maar ik antwoordde dat ik ze mooi vond. Steeds als Marlee elkaar tegenkwamen, grijnsden we als een gek naar elkaar. Ook Maxons cadeautje had ik al. In mijn buik!

'America, liefje' begon Maxon. Ik gaf hem een stomp. Ik vind het niet fijn als Maxon me liefje noemt.
'America, ik ga over op hardere middelen als je me niet vertelt waarom je die roze en blauwe jurken draagt. Ik geloof niet dat je ze alleen voor de mooi draagt.' zei hij, met een ondeugende grijns.

'nee, ik zeg het nie-...' begon ik, maar voor ik mijn zin kon afmaken begon hij me vurig te kussen. Ik giechelde, maar zei niks. Toen Maxon door had dat ik niks zou gaan zeggen, kietelde hij me in het plekje in mijn hals. Ik begon te gillen.
'je... hoort.. het.... op je.... verjaardag!' lukte het me om uit te brengen en ik wurmde me onder zijn arm uit.

Het leek nog jaren te duren tot hij eindelijk zover was. Maar nu was het zover.
Maxon was jarig!!!

Ik kwam zingend zijn kamer binnen en gaf hem een kus op zijn neus.

'Gefeliciteerd uwe koninklijke echtgenoot!' zei ik lachend.

'America, wat zie je er mooi uit...' zei hij. Ik glimlachte. Vandaag had ik een baby roze jurk aan.

'krijg ik dan nu mijn cadeautje?' vroeg hij met een ondeugend lachje.
'Nee, vanmiddag pas.' zei ik, terwijl ik mijn meest engelachtige gezicht trok.

De receptie, het nieuws gingen volledig aan me voorbij. Ik keek uit naar het moment dat ik Maxon kon vertellen dat ik zwanger was.

Op een rustig moment trok ik Maxon mee naar de tuin. Ik trok Maxon vragend naar ons bankje en ik probeerde de juiste woorden te vinden.

'Je cadeau... 'begon ik.
'Is...' vervolgde Maxon in spanning.
Ik vond de juiste woorden niet, dus besloot ik om het aan te wijzen.
'Zit hier' En ik tikte op mijn buik.

Maxon keek me raar aan. Het was wel duidelijk dat hij er niets van snapte.
Ik moest het dus toch proberen te zeggen.

'We zitten hier niet met z'n tweeen, maar met z'n drieeen. Lieve Maxon, wat ik wil zeggen is dat ik zwanger ben van onze eerste zoon of dochter!' zei ik. Maxon staarde me aan. Toen hij zich herpakt had zei hij: 'is dat mogelijk? Volgens mij hou ik nu nog meer van je dan dat ik al deed. Volgend mij kan dan niet.' Hij gaf me een kus.

'Nu snap ik alles, de roze en blauwe jurken, het vele eten. Hoelang weet je dit.al?'
'Een week, maar ik wilde het pas voor je verjaardag geven.'
'America, dit is het beste cadeau dat je me kunt geven!'
Ik gaf hem een kus. Hij was echt gelukkig, en Aals hij gelukkig is, ben ik dat ook.