De Selectie Fanfictie

Hoofdstuk 4: Gered! Of niet...

{Vanuit de derde persoon}

'Laat haar los!' schreewden de twee meisjes. Suzanne keek verbaasd. Toch liet ze de zweep nog een laatste keer neerkomen. Dit was teveel voor America en ze viel bewusteloos neer.
Suzanne keek stomverbaasd toe hoe er een stuk of 13 wachten binnestormden. Eén wacht rende naar America toe.
'Ze leeft nog!' riep hij. 'Ze moet alleen snel naar de ziekenvleugel worden gebracht.' Hij tilde haar op en rende de kamer uit.
'Handen omhoog! Als u een wapen heeft laat deze dan NU ONMIDDELLIJK vallen!' riep een wacht dreigend.
Een duivels lachje speelde om Suzanne's mond. Ze liet een revolver vallen. Hij kwam met een droge bons op de grond terecht.
'HÉ JULLIE DAAR BLIJF STAAN!' schreewde weer een andere wacht, naar de 2 meisjes die eerder op wacht hadden gestaan. Hij bleef zijn bevel herhalen, loste een paar schoten, miste, maar de meisjes bleven zo snel rennen als hun benen ze konden dragen. Uiteindelijk verdwenen ze uit het zicht.
'GA ER DAN ACHTER AAN VERDOMME!' schreeuwde een wacht. Twee wachten renden de deur uit.
Omdat alle aandacht bij de 2 meisjes was lette niemand meer op Suzanne. Vluchten kon niet meer, dat snapte zij ook wel, maar ze had nog iets in haar zak, iets waarmee ze de wachten flink kon verrassen. In een supersnelle beweging haalde ze een stink/rook bom uit haar zak. Ze gooide hem op de grond en onmiddellijk stond de hele kamer blauw van de rook en rook hij ook naar rotte eieren en vis. Suzanne maakte dat ze weg kwam en en rende naar de deur. Ze had alleen geen rekening gehouden met de meisjes die de deur hadden opengebeukt.
Die hadden wel een vermoeden wat Suzanne van plan was en ze stonden zo voor de deur dat ze er niet meer langs kon. Omdat de kamer vol rook stond zag Suzanne ook niks en ze knalde vol tegen de 2 meisjes op. Door de volle knal wankelde ze even, en om te voorkomen dat ze ontsnapte, gaf Myrthe (het lange meisje met bruin haar) haar een duw zodat ze viel. Voor de zekerheid gaf ze haar ook nog even een elleboogstoot in haar maag. 'Oemp...' stamelde Suzanne.
Myrthe pakte haar vast en sleepte haar de kamer uit zodat ze haar kon zien.
'Ben je gek? Zomaar de koningin aanvallen?'
'Jij weet niet wat er gebeurt is toen ik haar ontmoette!' Spuugde Suzanne in Myrthe haar gezicht.
'Tel me.' Zei Myrthe bijdehand en Suzanne begon: 'Mijn vader was éen van de Zuidelijke Rebellen, die regelmatig het paleis aanviel. Ik was het met zijn ideeën eens, het koningshuis is verre van goed. Toen hij op een dag het paleis aanviel werd hij neergeschoten. Door iemand onder het bewind van koning Maxon. Daarom wilde ik me op hem wreken. Iets van hem afpakken wat hem net zo dierbaar is als mijn vader, namelijk de lieve koningin America.' Eindigd ze haar verhaal sarcastisch.
Myrthe en Jamie (dat is het kleine meisje) kijken haar stomverbaasd aan.
'Wow...' stamelde Jamie. 'Dat had ik nooit achter je gezocht.'
'Het... het spijt ons van je vader.'
'Ja! Dat zeggen ze allemaal! Eerst vermoorden, en als het er op aan komt zeggen ze sorry! Daar trap ik nu niet meer in.'
'Je vergeet dat wij het niet waren die je vader vermoordden!' zei Jamie fel. Opeens kwamen de wachten de kamer uit stormen.
'Juffrouw Suzanne, u komt NU met ons mee en dan beslist koning Maxon wat er met u gaat gebeuren.' zei een van hen. Ze pakte haar vast en sleepten haar de kamer uit.
'EN NU ZEGGEN JULLIE NIKS, HÉ! WATJES!!' gilde Suzanne, voor de wachten haar de hoek om sleurden.
Op naar de koning...