Yola çıkmıştım herşey için çok geçti artık. Trenin o sesi ile artık yolculuğum başlamıştı.yol uzundu,elimde bir kitap var ama ne okuduğumdan nede geçen zamandan hiçbirşey anlayamıyordum. Sanki geçmişim ile geleceğim beynimde bir zaman yolculuğuna çıkmıştı.Arkamda bıraktığım annem babam ve arkadaşlarım ve asla unutmayacak olduğum Eymen vardı,onu o kadar çok severken aynı zamanda o kadar uzaktım ki ona,ama ona geride donemezdim artık.Gitmeliydim,bende mutlu olmalıydım, geçmişimde gülmeyi unutan ben geleceğim de somutmamalıydım. Hayatım parçaları toplanması zor bir pazıl parçası gibi dağınıktı. Şimdi beni bekleyen bir üniversite ve arkadaşlar vardı, belki yeni biri. Tren durdu, artık gelmiştik.Trenden indiğim de insanlar kucaklaşıyor,sevinçleri gözlerinden okunuyordu. Yaşamak ne güzel şeydi. Ama dimdik durabilmeliydi ınsan yoksa dik duramayanı ezip geçer bu
dünya.istasyondan çıktıktan sonra bir taksiye atlayıp tutmuş olduğum evime doğru yola çıktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR CANDA İKİ YÜREK
De Todo-GİRİŞ- Hafif bir rüzgar esiyordu, Hava bulutlu günlerden pazar.Sokaklar çocuk cıglıkları ile dolup taşıyordu ve bir sokak lambası lambası, Sanki umutsuz bir şehri ısıtıyordu. Artık vakit gelmişti,beni bekleyen bir okulum ve yepyeni bir hayatım var...
